Pijn

Vannacht rond 03.30 wakker geworden met pijn in mijn rechterzij, net naast mijn heup zeg maar. Dit was maandag vroeg in de ochtend ook gebeurd, maar toen was het na 15 minuten alweer voorbij. Ik dacht aan een eisprong, heftiger dan normaal. Alleen een beetje aan de late kant voor een eisprong... En dat was ook zo, want ik werd gisteren ongesteld. Een beetje aan de vroege kant, want ik ben altijd vrij regelmatig -- om de 28 dagen, 29 dagen. Ik voelde me de hele dag niet zo lekker, dus een beetje op tijd naar bed gegaan. Zelfs geen Law & Order gekeken. (Dat is al heel wat, want ik ben gek op die old school L & O :-) Maar goed ook want die paar uurtjes slaap had ik hard nodig.

Want vannacht hield de pijn niet op -- na anderhalf uur hebben we toch de huisarts gebeld. Hier in het hoge noorden komen ze nog aan huis, tenminste hier in het dorp. Rond 05.00 kwam hij aan, en daar was ik, alsof ik aan het bevallen was. Ijsberen op de overloop, hangend aan de wastafel in de badkamer (ik heb tig keer geprobeerd te overgeven maar er kwam bijna niks uit.) Dan op bed liggen, dan weer lopen. Kreunen, maar dan heel zachtjes zodat de meiden niet wakker zouden worden. En heel veel tranen van de pijn. Ik kon nergens mijn weg vinden.

Na in- en uitwendige onderzoeken (fijn he!) heeft hij ons doorgestuurd naar het ziekenhuis in Heerenveen, voor de zekerheid. We hebben de meiden wakker gemaakt en ze aangekleed en meegenomen. We kennen hier niemand zo goed dat we ze wakker kunnen bellen. Dus maar mee, wat ik eigenlijk niet zo erg vond. Beter dat dan dat ze wakker zouden worden met een vreemde in huis en niet wetend waar Mama was. Ze hebben het prima naar de zin gehad bij de Spoedeisende Hulp -- ranja (om 06.30!) en kleurboeken en potloden met echte gummen en piratenstickers.

Bij mij hebben ze twee keer bloed afgenomen, en urine, en ik moest aan zo'n hartmeterding blijven. Alles was in orde en tegen de tijd dat ik bij de gynaecoloog terecht kon was de pijn al goed weggezakt. Daar een echo gemaakt, maar wederom zag alles er goed uit. De gyn dacht aan een gebarsten cyste. Mocht de pijn terugkomen dan moet ik direct naar het ziekenhuis bellen en op de poli komen.

Dus sja, wat was het? Wie weet. Ik was niet zwanger, dat weet ik wel zeker. Stress, pech, galstenen, kanker (daar dacht ik natuurlijk meteen aan), zweer? Ik probeer me in te houden met het googlen van symptomen, maar dat is heel moeilijk.

Ben ook gewoon gebroken, door de pijn, de korte nacht, het piekeren. Pijn in mijn armen waar ze bloed hebben afgenomen. Hoofdpijn omdat de Saridon op is en ik voel me nog niet lekker genoeg om de Etos aan te kunnen. Eric is laat thuis, omdat ie pas om 10.30 op zijn werk verscheen, en morgen moet ie twee dagen weg voor de OR, naar hun jaarlijkse hutje-op-de-hei-dagen. Hij is er pas vrijdagavond weer.

Dus morgen de goed-moed-schoenen aantrekken, Mirthe naar school brengen (ze blijft op donderdag altijd over) en met Anna kom ik de dag wel door. Dan maar eten en vroeg naar bed, en vrijdag zal het vast wel beter zijn. Toch?

De kinderen zijn schatten, nog steeds. Hebben de hele dag lief gespeeld en Mama verwend. Vanochtend lagen we op het grote bed televisie te kijken met zijn allen, en ik dommelde weg. Toen ik wakker werd was ik omringd door knuffels, de dierbarste knuffels weet je, en helemaal toegedekt met babydekens. De knuffels ook allemaal ingestopt. Het was een heus ziekenhuis, met twee van de allerliefste zusters die je je kan voorstellen.