zondag 4 november 2007
Mirthe on the slide. Anna, 3jr9mnd.
Anna slides up to me, a butter-colored piece of paper clutched to her chest. "Mama, I have a surprise for you."
I am always up for surprises, especially those of the drawing kind. "Oh? Let me see then." I study the drawing before me and Anna doesn't even need to be prompted for the story behind it.
"It's Mirthe on the slide. And I'm watching. And there's a storm coming, see" -- she jabs at the paper -- "thunderclouds. And a dog who might drown but probably won't. And there's letters of course." She pauses for breath but there's no story left, so she just breathes slowly in and out. Professionally, silently, I note that there's also a horizon line, and that Mirthe has actual lips and not just a C-smile.
"You're pretty proud of that drawing, aren't you, Beano." I keep my eyes on her, waiting for an answer, but she's so lost in the world of what she's just drawn, that she can barely manage the tiniest of nods. Yes. Yes I am.
There was a day -- a few months after she was born, before her arm began to heal and move again -- when I just lost it. I cried and cried, thinking about what her life was going to be like, feeling enormous guilt for insisting on the natural delivery and not the c-section that would have left both her arms perfect and whole. Feeling guilty that it wasn't enough that she was alive -- because she could have died during the delivery, or had irreversible brain damage -- but that I also wanted her perfect. The way she was for 41 weeks, under my heart. Oh God, I thought. Let her be creative, let her have a beautiful voice, an imagination. But please don't let her want to draw, because she won't be able to, with that stupid, damaged, imperfect arm.
Almost four years later, I have a daughter who loves to draw. Who surprises me daily with what she can do, who refuses to acknowledge that she has a handicap. She doesn't know any better and I am gradually waking up to the fact that she can do anything she sets her mind to.
And I am so, so proud of her. Yes I am.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
5 opmerkingen:
O lieve Sanne (kan het niet helpen dat ik je soms zo in mijn hoofd blijf herinneren. Ik zie het als een liefkozende naam) ik geniet zo van je blogs! Het geeft me een glimlach, soms herkenning en vaak een diepe zucht; gewoon van een soort melangoliek. Het mogen delen in stukjes van je leven.
Wat een mooite blog weer Susan. Ik zit met een brok in mijn keel achter de compu.
Ik ook een brok in mijn keel. Moet je haar nu eens zien. Die Anna. Wat een prachtige tekening, wat zal zij nog veel van zich doen horen.
Wat een super tekening!
Voordat kinderen naar school gaan maken ze de mooiste dingen, vind ik. Daarna worden ze zo beinvloed door anderen.
Sanne,
Ik kan me alleen maar aansluiten bij Fleur en Jolanda, prachtig hoe je het opschrijft (tranen in mijn ogen) en zoo fijn dat het zo goed gekomen is met Anna, dat ze vanalles kan!
Terecht ben je trots op haar en wij zijn trots op wat jij haar allemaal hebt geleerd, want wat heb je veel met haar geoefend toen ze klein was!!! En niet voor niets dus, maar genieten van haar tekeningen.
Groetjes Angelique
Een reactie posten