Wij gaan een dagje naar Praag. Ja, een dagje. Erics bedrijf is jarig en vliegt dit weekend naar Praag met 3000 man, om daar het feest te vieren. We vertrekken morgenochtend en zullen zondagmiddag terug zijn. Mirthe en Anna logeren bij de buren, het is de eerste keer in bijna zes jaar dat ik niet bij ze ben. Best spannend. Zowel voor mama en papa als voor de meiden.
Zondagavond of maandag zal ik de twee nieuwe posts van tekst voorzien, en wat foto's van Praag uploaden. Maar ik ga nu de batterijen opladen. En wat wasjes opvouwen. En inpakken, maar dat is zo gebeurd. En dan lekker onder de wol, voordat je het weet is het alweer de Grote Dag!
vrijdag 30 november 2007
donderdag 29 november 2007
Dagje Mette
Painting is a two-necklace activity, you know. (But not a comb-your-hair one, oh no. We comb the hair on Tuesdays and Fridays, and that's it amigo.)
Mette's painting became more and more colorful, it was amazing at the end. Didn't get a photo, because we had this...
A small meltdown. Which, when involving paint and water, is a good reason to put away your camera. This littlest Who was awake at 5:30 this morning, and stayed awake, and by the time we got around to painting, she was already starting to fall apart. Man did she need a nap. (Who am I kidding, did I need a nap. I was silently, desperately willing them to fall asleep doing something, anything, even painting, so that I could carry them to the couch and cover them with blankets and curl up in the chair next to them and sleep for whatever time they gave me. Didn't happen.)
So we made Zwarte Piet rice cakes (they were supposed to be cupcakes, but my sleep-deprived brain forget to set out the butter to soften and really, there was no way I was going to bake anything with two tired three-year-olds, so we took the easy way out and used rice cakes.) Two for the homebound and two for the big sisters, when they came home from school. (Mette has a big sister Anna, and Anna has a big sister Mirthe, and it's crazy when they're all here.)
Mmmmm.
Painting is a two-necklace activity, you know. (But not a comb-your-hair one, oh no. We comb the hair on Tuesdays and Fridays, and that's it amigo.)
Mette's painting became more and more colorful, it was amazing at the end. Didn't get a photo, because we had this...
A small meltdown. Which, when involving paint and water, is a good reason to put away your camera. This littlest Who was awake at 5:30 this morning, and stayed awake, and by the time we got around to painting, she was already starting to fall apart. Man did she need a nap. (Who am I kidding, did I need a nap. I was silently, desperately willing them to fall asleep doing something, anything, even painting, so that I could carry them to the couch and cover them with blankets and curl up in the chair next to them and sleep for whatever time they gave me. Didn't happen.)
So we made Zwarte Piet rice cakes (they were supposed to be cupcakes, but my sleep-deprived brain forget to set out the butter to soften and really, there was no way I was going to bake anything with two tired three-year-olds, so we took the easy way out and used rice cakes.) Two for the homebound and two for the big sisters, when they came home from school. (Mette has a big sister Anna, and Anna has a big sister Mirthe, and it's crazy when they're all here.)
Mmmmm.
zondag 25 november 2007
Thuis
Vandaag was het Sinterklaas/personeelsfeestje van Erics werkgever -- meer dan duizend mensen brachten 3 heerlijke uren samen door. De pepernoten, broodjes hotdog, Chocomel en mandarijnen waren er in overvloed. Onze meiden genoten van alles, Mirthe heeft zelfs een nieuwe vriendin gemaakt. Allebei een lantaarn geknutseld en veel kunstjes laten zien op de kussens voor het podium. Anna heeft op het podium zelfs staan jumpen, ik wist niet dat zij dat kon. Aan het einde, als beloning voor het overleven van die uren, kregen ze allebei een cadeautje. Ik vind het feestje elk jaar leuk, maar als ik weer thuis ben, met mijn kopje thee en de kaarsen aan, en alleen mijn man en twee kinderen om me heen, ben ik weer helemaal blij. Dat is voor mij het cadeautje.
Van de week hebben Anna en ik deze Pietjes gemaakt, en een stoomboot voor ze -- idee van de stoomboot is met liefde gejat van Mama Ilse. Wij hebben onze boot van een groot stuk Ikea tekenpapier gevouwen en Anna heeft een uur lang zitten knippen en plakken. Dat er lijm overal zat was geen probleem, zei ze, "want ik moet toch in de was."
Toen we vanmiddag weer naar huis reden, zei Mirthe: "Ik hoef een hele week lang geen pepernoot te eten. Misschien wel een jaar. Misschien de rest van mijn leven."
Vandaag was het Sinterklaas/personeelsfeestje van Erics werkgever -- meer dan duizend mensen brachten 3 heerlijke uren samen door. De pepernoten, broodjes hotdog, Chocomel en mandarijnen waren er in overvloed. Onze meiden genoten van alles, Mirthe heeft zelfs een nieuwe vriendin gemaakt. Allebei een lantaarn geknutseld en veel kunstjes laten zien op de kussens voor het podium. Anna heeft op het podium zelfs staan jumpen, ik wist niet dat zij dat kon. Aan het einde, als beloning voor het overleven van die uren, kregen ze allebei een cadeautje. Ik vind het feestje elk jaar leuk, maar als ik weer thuis ben, met mijn kopje thee en de kaarsen aan, en alleen mijn man en twee kinderen om me heen, ben ik weer helemaal blij. Dat is voor mij het cadeautje.
Van de week hebben Anna en ik deze Pietjes gemaakt, en een stoomboot voor ze -- idee van de stoomboot is met liefde gejat van Mama Ilse. Wij hebben onze boot van een groot stuk Ikea tekenpapier gevouwen en Anna heeft een uur lang zitten knippen en plakken. Dat er lijm overal zat was geen probleem, zei ze, "want ik moet toch in de was."
Toen we vanmiddag weer naar huis reden, zei Mirthe: "Ik hoef een hele week lang geen pepernoot te eten. Misschien wel een jaar. Misschien de rest van mijn leven."
woensdag 21 november 2007
Schoenzetten 2007
Gisteren hebben we een aftelkalendar gemaakt voor Sinterklaas. Op de dagen waar er een Sinterklaas is geplakt, mogen ze hun schoen zetten. We doen het dit jaar wat rustiger aan, niet elke avond die schoen bij de kachel. Het is voor Mirthe wel erg wennen. Ze is zowiezo meer gericht op "hebben", op "krijgen" -- wat voor mij wel moeilijk is. Anna maakt dit jaar voor het eerst bewust het Sinterklaasgebeuren mee. Ze is er ook erg mee bezig -- elke dag een paar tekeningen bij de kachel neerleggen, ongeacht of ze wel of niet haar schoen mag zetten. Ze kent verbazend veel liedjes. Ze let op elke Sint en Piet in elke winkel. Ze is pepernootdeskundige, met veel liefde proeft ze alle smaken en merken in de verschillende winkels. (Albert Heijn huismerk chocolade pepernoten zijn favoriet.)
Mijn kinderen maken twee keer per jaar een sprongetje, een ontwikkeling van het een of het ander, rond hun verjaardagen en halfverjaardagen. Ze zijn in de weken ervoor NIET TE GENIETEN. Ze zitten niet lekker in hun vel, zijn moe, en weten niet wat ze moeten doen om het weer op de rails te krijgen. Mirthe heeft dubbel pech dat haar donderwolkperiode precies tussen Sint Maarten en Sinterklaas valt. Ik weet dat ik na 9 december weer mijn vrolijke Mirthe terug krijg. Maar het zijn nu soms wel erg donkere dagen.
Annas donderwolken zullen rond Oud en Nieuw beginnen. Gezellig tijdens de kerstvakantie. Ze gaat 7 januari naar de basisschool, bij juf Elly en juf Roelien, in groep 1. Ik wens ze de eerste paar weken heel veel sterkte :-)
Nog maar twee weken! Zijn jullie al klaar?
Gisteren hebben we een aftelkalendar gemaakt voor Sinterklaas. Op de dagen waar er een Sinterklaas is geplakt, mogen ze hun schoen zetten. We doen het dit jaar wat rustiger aan, niet elke avond die schoen bij de kachel. Het is voor Mirthe wel erg wennen. Ze is zowiezo meer gericht op "hebben", op "krijgen" -- wat voor mij wel moeilijk is. Anna maakt dit jaar voor het eerst bewust het Sinterklaasgebeuren mee. Ze is er ook erg mee bezig -- elke dag een paar tekeningen bij de kachel neerleggen, ongeacht of ze wel of niet haar schoen mag zetten. Ze kent verbazend veel liedjes. Ze let op elke Sint en Piet in elke winkel. Ze is pepernootdeskundige, met veel liefde proeft ze alle smaken en merken in de verschillende winkels. (Albert Heijn huismerk chocolade pepernoten zijn favoriet.)
Mijn kinderen maken twee keer per jaar een sprongetje, een ontwikkeling van het een of het ander, rond hun verjaardagen en halfverjaardagen. Ze zijn in de weken ervoor NIET TE GENIETEN. Ze zitten niet lekker in hun vel, zijn moe, en weten niet wat ze moeten doen om het weer op de rails te krijgen. Mirthe heeft dubbel pech dat haar donderwolkperiode precies tussen Sint Maarten en Sinterklaas valt. Ik weet dat ik na 9 december weer mijn vrolijke Mirthe terug krijg. Maar het zijn nu soms wel erg donkere dagen.
Annas donderwolken zullen rond Oud en Nieuw beginnen. Gezellig tijdens de kerstvakantie. Ze gaat 7 januari naar de basisschool, bij juf Elly en juf Roelien, in groep 1. Ik wens ze de eerste paar weken heel veel sterkte :-)
Nog maar twee weken! Zijn jullie al klaar?
maandag 19 november 2007
What I miss
People often ask me what I miss the most about the US. I don't miss all that much -- family and friends, of course, and the seasons and how nature goes through them.
These are blueberry fields near my parents' home. Photo courtesy of my father. I've never actually seen this with my own eyes, but I miss the possibility, the ability to get into a car and drive until I'm there.
Here we have the endless fields of tulips, beautiful in their own way. But they don't make me catch my breath the way this does.
People often ask me what I miss the most about the US. I don't miss all that much -- family and friends, of course, and the seasons and how nature goes through them.
These are blueberry fields near my parents' home. Photo courtesy of my father. I've never actually seen this with my own eyes, but I miss the possibility, the ability to get into a car and drive until I'm there.
Here we have the endless fields of tulips, beautiful in their own way. But they don't make me catch my breath the way this does.
zondag 18 november 2007
Zondagsgevoel
Vandaag in de middag al vroeg de kaarsjes aan, lekkers op tafel, een vriendinnetje die kwam aanwaaien, nieuwe kleertjes, feestketting aan, twee stukjes oranjekoek na de kerkdienst, uren om te vullen met kleuren en tekenen, rode wangen van de kou als je heen en weer fietst, heel veel blokjes om.
Anna had vandaag voor het eerst een chocolade zoentje. Ze heeft er -- echt waar -- 27 minuten over gedaan om hem op te smullen. En dan nog liet ze een stukje staan, want het was "heerlijk, maar genoeg."
Ze wou ook zo graag haar nieuwe jurk voor de camera laten zien, maar kon niet stil genoeg blijven. Ze knuffelt zichzelf "omdat ik mijn jurk zo mooi vind, Mama."
"Toen ik Jannie voor het eerst zag, heb ik haar gevraagd hoe ze heet en of ze mijn vriendin wilde zijn. Ze zei ja. Ze had ook haar knuffel mee en ik ook en toen hebben we maar samen geduimd. Want we waren al vriendinnen."
En nog steeds :-)
Vandaag in de middag al vroeg de kaarsjes aan, lekkers op tafel, een vriendinnetje die kwam aanwaaien, nieuwe kleertjes, feestketting aan, twee stukjes oranjekoek na de kerkdienst, uren om te vullen met kleuren en tekenen, rode wangen van de kou als je heen en weer fietst, heel veel blokjes om.
Anna had vandaag voor het eerst een chocolade zoentje. Ze heeft er -- echt waar -- 27 minuten over gedaan om hem op te smullen. En dan nog liet ze een stukje staan, want het was "heerlijk, maar genoeg."
Ze wou ook zo graag haar nieuwe jurk voor de camera laten zien, maar kon niet stil genoeg blijven. Ze knuffelt zichzelf "omdat ik mijn jurk zo mooi vind, Mama."
"Toen ik Jannie voor het eerst zag, heb ik haar gevraagd hoe ze heet en of ze mijn vriendin wilde zijn. Ze zei ja. Ze had ook haar knuffel mee en ik ook en toen hebben we maar samen geduimd. Want we waren al vriendinnen."
En nog steeds :-)
zaterdag 17 november 2007
De man links is de schipper van de stoomboot en doet dit al 52 jaar. Dat betekent dat hij zijn eerste ritje maakte voordat mijn vader naar Amerika is vertrokken. Misschien heeft Pake hem nog wel een keer gezien (Beppe bijna wel zeker) en nu staan hun kleinkinderen langs de kant van dezelfde vaart te zwaaien naar de Sint. Wie had dat nou gedacht?
De man met de microfoon is onze makelaar en de man rechts de burgemeester natuurlijk. Sinterklaas zelf staat er een beetje verloren bij, vind je niet?
Luisteren voor de trippeltrappeltrippeltrap.
En ja hoor, daar komt ie!
De man met de microfoon is onze makelaar en de man rechts de burgemeester natuurlijk. Sinterklaas zelf staat er een beetje verloren bij, vind je niet?
Luisteren voor de trippeltrappeltrippeltrap.
En ja hoor, daar komt ie!
donderdag 15 november 2007
Sinterklaasliedje 2007
Sinterklaas Kapoen...TJE!
Gooi wat in min schoen...TJE!
Min mama heeft de mooiste fiets!
Min mama heeft de mooiste fiets!
Min mama heeft de mooiste fiets!
En ik hou zoooooooooooo van de hele weeeeeeeeeeeeeeeeeereld....
-- Anna (op d'r beste Frans Bauer/Ali B/KvK)
1. Herhaal 27 keer, of totdat je veilig op je eigen oprit staat. ("En toen was het liedje afgelopen.")
2. Gegarandeerd om je mamas rode wangen nog gloeiender rood te maken.
Sinterklaas Kapoen...TJE!
Gooi wat in min schoen...TJE!
Min mama heeft de mooiste fiets!
Min mama heeft de mooiste fiets!
Min mama heeft de mooiste fiets!
En ik hou zoooooooooooo van de hele weeeeeeeeeeeeeeeeeereld....
-- Anna (op d'r beste Frans Bauer/Ali B/KvK)
1. Herhaal 27 keer, of totdat je veilig op je eigen oprit staat. ("En toen was het liedje afgelopen.")
2. Gegarandeerd om je mamas rode wangen nog gloeiender rood te maken.
woensdag 14 november 2007
Pijn
Vannacht rond 03.30 wakker geworden met pijn in mijn rechterzij, net naast mijn heup zeg maar. Dit was maandag vroeg in de ochtend ook gebeurd, maar toen was het na 15 minuten alweer voorbij. Ik dacht aan een eisprong, heftiger dan normaal. Alleen een beetje aan de late kant voor een eisprong... En dat was ook zo, want ik werd gisteren ongesteld. Een beetje aan de vroege kant, want ik ben altijd vrij regelmatig -- om de 28 dagen, 29 dagen. Ik voelde me de hele dag niet zo lekker, dus een beetje op tijd naar bed gegaan. Zelfs geen Law & Order gekeken. (Dat is al heel wat, want ik ben gek op die old school L & O :-) Maar goed ook want die paar uurtjes slaap had ik hard nodig.
Want vannacht hield de pijn niet op -- na anderhalf uur hebben we toch de huisarts gebeld. Hier in het hoge noorden komen ze nog aan huis, tenminste hier in het dorp. Rond 05.00 kwam hij aan, en daar was ik, alsof ik aan het bevallen was. Ijsberen op de overloop, hangend aan de wastafel in de badkamer (ik heb tig keer geprobeerd te overgeven maar er kwam bijna niks uit.) Dan op bed liggen, dan weer lopen. Kreunen, maar dan heel zachtjes zodat de meiden niet wakker zouden worden. En heel veel tranen van de pijn. Ik kon nergens mijn weg vinden.
Na in- en uitwendige onderzoeken (fijn he!) heeft hij ons doorgestuurd naar het ziekenhuis in Heerenveen, voor de zekerheid. We hebben de meiden wakker gemaakt en ze aangekleed en meegenomen. We kennen hier niemand zo goed dat we ze wakker kunnen bellen. Dus maar mee, wat ik eigenlijk niet zo erg vond. Beter dat dan dat ze wakker zouden worden met een vreemde in huis en niet wetend waar Mama was. Ze hebben het prima naar de zin gehad bij de Spoedeisende Hulp -- ranja (om 06.30!) en kleurboeken en potloden met echte gummen en piratenstickers.
Bij mij hebben ze twee keer bloed afgenomen, en urine, en ik moest aan zo'n hartmeterding blijven. Alles was in orde en tegen de tijd dat ik bij de gynaecoloog terecht kon was de pijn al goed weggezakt. Daar een echo gemaakt, maar wederom zag alles er goed uit. De gyn dacht aan een gebarsten cyste. Mocht de pijn terugkomen dan moet ik direct naar het ziekenhuis bellen en op de poli komen.
Dus sja, wat was het? Wie weet. Ik was niet zwanger, dat weet ik wel zeker. Stress, pech, galstenen, kanker (daar dacht ik natuurlijk meteen aan), zweer? Ik probeer me in te houden met het googlen van symptomen, maar dat is heel moeilijk.
Ben ook gewoon gebroken, door de pijn, de korte nacht, het piekeren. Pijn in mijn armen waar ze bloed hebben afgenomen. Hoofdpijn omdat de Saridon op is en ik voel me nog niet lekker genoeg om de Etos aan te kunnen. Eric is laat thuis, omdat ie pas om 10.30 op zijn werk verscheen, en morgen moet ie twee dagen weg voor de OR, naar hun jaarlijkse hutje-op-de-hei-dagen. Hij is er pas vrijdagavond weer.
Dus morgen de goed-moed-schoenen aantrekken, Mirthe naar school brengen (ze blijft op donderdag altijd over) en met Anna kom ik de dag wel door. Dan maar eten en vroeg naar bed, en vrijdag zal het vast wel beter zijn. Toch?
De kinderen zijn schatten, nog steeds. Hebben de hele dag lief gespeeld en Mama verwend. Vanochtend lagen we op het grote bed televisie te kijken met zijn allen, en ik dommelde weg. Toen ik wakker werd was ik omringd door knuffels, de dierbarste knuffels weet je, en helemaal toegedekt met babydekens. De knuffels ook allemaal ingestopt. Het was een heus ziekenhuis, met twee van de allerliefste zusters die je je kan voorstellen.
Vannacht rond 03.30 wakker geworden met pijn in mijn rechterzij, net naast mijn heup zeg maar. Dit was maandag vroeg in de ochtend ook gebeurd, maar toen was het na 15 minuten alweer voorbij. Ik dacht aan een eisprong, heftiger dan normaal. Alleen een beetje aan de late kant voor een eisprong... En dat was ook zo, want ik werd gisteren ongesteld. Een beetje aan de vroege kant, want ik ben altijd vrij regelmatig -- om de 28 dagen, 29 dagen. Ik voelde me de hele dag niet zo lekker, dus een beetje op tijd naar bed gegaan. Zelfs geen Law & Order gekeken. (Dat is al heel wat, want ik ben gek op die old school L & O :-) Maar goed ook want die paar uurtjes slaap had ik hard nodig.
Want vannacht hield de pijn niet op -- na anderhalf uur hebben we toch de huisarts gebeld. Hier in het hoge noorden komen ze nog aan huis, tenminste hier in het dorp. Rond 05.00 kwam hij aan, en daar was ik, alsof ik aan het bevallen was. Ijsberen op de overloop, hangend aan de wastafel in de badkamer (ik heb tig keer geprobeerd te overgeven maar er kwam bijna niks uit.) Dan op bed liggen, dan weer lopen. Kreunen, maar dan heel zachtjes zodat de meiden niet wakker zouden worden. En heel veel tranen van de pijn. Ik kon nergens mijn weg vinden.
Na in- en uitwendige onderzoeken (fijn he!) heeft hij ons doorgestuurd naar het ziekenhuis in Heerenveen, voor de zekerheid. We hebben de meiden wakker gemaakt en ze aangekleed en meegenomen. We kennen hier niemand zo goed dat we ze wakker kunnen bellen. Dus maar mee, wat ik eigenlijk niet zo erg vond. Beter dat dan dat ze wakker zouden worden met een vreemde in huis en niet wetend waar Mama was. Ze hebben het prima naar de zin gehad bij de Spoedeisende Hulp -- ranja (om 06.30!) en kleurboeken en potloden met echte gummen en piratenstickers.
Bij mij hebben ze twee keer bloed afgenomen, en urine, en ik moest aan zo'n hartmeterding blijven. Alles was in orde en tegen de tijd dat ik bij de gynaecoloog terecht kon was de pijn al goed weggezakt. Daar een echo gemaakt, maar wederom zag alles er goed uit. De gyn dacht aan een gebarsten cyste. Mocht de pijn terugkomen dan moet ik direct naar het ziekenhuis bellen en op de poli komen.
Dus sja, wat was het? Wie weet. Ik was niet zwanger, dat weet ik wel zeker. Stress, pech, galstenen, kanker (daar dacht ik natuurlijk meteen aan), zweer? Ik probeer me in te houden met het googlen van symptomen, maar dat is heel moeilijk.
Ben ook gewoon gebroken, door de pijn, de korte nacht, het piekeren. Pijn in mijn armen waar ze bloed hebben afgenomen. Hoofdpijn omdat de Saridon op is en ik voel me nog niet lekker genoeg om de Etos aan te kunnen. Eric is laat thuis, omdat ie pas om 10.30 op zijn werk verscheen, en morgen moet ie twee dagen weg voor de OR, naar hun jaarlijkse hutje-op-de-hei-dagen. Hij is er pas vrijdagavond weer.
Dus morgen de goed-moed-schoenen aantrekken, Mirthe naar school brengen (ze blijft op donderdag altijd over) en met Anna kom ik de dag wel door. Dan maar eten en vroeg naar bed, en vrijdag zal het vast wel beter zijn. Toch?
De kinderen zijn schatten, nog steeds. Hebben de hele dag lief gespeeld en Mama verwend. Vanochtend lagen we op het grote bed televisie te kijken met zijn allen, en ik dommelde weg. Toen ik wakker werd was ik omringd door knuffels, de dierbarste knuffels weet je, en helemaal toegedekt met babydekens. De knuffels ook allemaal ingestopt. Het was een heus ziekenhuis, met twee van de allerliefste zusters die je je kan voorstellen.
zondag 11 november 2007
April, come she will
When streams are ripe and swelled with rain;
May, she will stay,
Resting in my arms again.
June, she'll change her tune,
In restless walks she'll prowl the night;
July, she will fly
And give no warning to her flight.
August, die she must,
The autumn winds blow chilly and cold;
September I'll remember
A love once new has now grown old.
--Simon & Garfunkel
When streams are ripe and swelled with rain;
May, she will stay,
Resting in my arms again.
June, she'll change her tune,
In restless walks she'll prowl the night;
July, she will fly
And give no warning to her flight.
August, die she must,
The autumn winds blow chilly and cold;
September I'll remember
A love once new has now grown old.
--Simon & Garfunkel
zaterdag 10 november 2007
The girls had a gymnastics performance tonight, Anna (preschoolers) as a little witch, and Mirthe (1st graders) as a Harry Potter...something. A Hermione? I have to confess, I've never really gotten H.P. I read the first book in English and the fifth in Dutch, but never managed to get sparked onto the whole craze. There are so many other, slightly/much better written fantasy series for kids -- Tolkien, C.S. Lewis, Redwall, Madeleine L'Engle. And The Dark is Rising series, I haven't thought about that in ages. I read those books when I was 11, maybe 12 -- I read them over and over, mostly in the bus to and from school. I'd like to get my hands on copies someday.
The performances went well and when we got home we watched it all again (Eric filmed) and then got the kids to bed before they passed out on the couch. I'm glad it's over -- I'm not a huge fan of those overcrowded, loud music type situations.
Tomorrow's St. Maarten (St. Martinus) here, and we're ready. We've learned a few new songs and we've got candy and mandarines, so even if no-one comes by, we'll still have a feast.
Who would you share your cloak with, this stormy autumn night?
vrijdag 9 november 2007
Conversation with Anna, on the pot
"Mama, the poopie is in his house and he doesn't want to come out."
"Oh? What's he doing then? Is he is sleeping?"
"Nope."
"Is he drinking coffee?"
"Nope."
"Is he shy or something?"
"No." She glances up at me, with a weary, long-suffering look on her face. "He's just checking his email."
"Mama, the poopie is in his house and he doesn't want to come out."
"Oh? What's he doing then? Is he is sleeping?"
"Nope."
"Is he drinking coffee?"
"Nope."
"Is he shy or something?"
"No." She glances up at me, with a weary, long-suffering look on her face. "He's just checking his email."
donderdag 8 november 2007
woensdag 7 november 2007
Heksenbrij
Mirthe dyed the t-shirt from her witch's costume purple -- tomorrow we're going to make it "scarier" with a grey gauzy material and purple sequins (her choice.)
The littlest witch is feeling quite better, thanks very much for the get-well-wishes. There was no more throwing up and she slept for fourteen hours straight. This afternoon she slept, without protesting, for three hours. She even managed a pout or two -- here because she wasn't allowed to stir the witches' brew.
Mirthe dyed the t-shirt from her witch's costume purple -- tomorrow we're going to make it "scarier" with a grey gauzy material and purple sequins (her choice.)
The littlest witch is feeling quite better, thanks very much for the get-well-wishes. There was no more throwing up and she slept for fourteen hours straight. This afternoon she slept, without protesting, for three hours. She even managed a pout or two -- here because she wasn't allowed to stir the witches' brew.
dinsdag 6 november 2007
I never used to believe those people who showed pictures of their kids, asleep at the dinner table -- mostly because my own are semi-allergic for sleep and fight any and all urges to fall into it.
Until tonight. I asked Mirthe a question about her day and when I turned to ask Anna the same, boom, she was out. We kept trying to wake her up, but she wasn't having it. She felt sick and her head hurt and she was just going to close her eyes and think about it. Finally Mirthe ate Anna's sandwich and we decided to call it a night and head upstairs. It was 17.30 -- thank God Mirthe can't read a clock -- yet.
Once upstairs, we struggled to get Anna out of her clothes and then out of the blue she threw up. For the first time, ever, in her short life. Five times, actually. It was all over the bathroom (man I'm glad I didn't clean the bathroom this afternoon) and Mirthe burst into tears and panicked, because throwing up is a very traumatic thing for her. (And because she had said at the dinner tabe that she didn't believe Anna was really sick, just fake sick, that it was her fault that Anna threw up. I honestly don't know where she gets these things, but they worry me a little.) So I sent her downstairs for a glass so that Anna could rinse her mouth out and I cleaned up most of the gunk on the floor. Got Anna into her pjs and then she took about 47 tiny sips of water and spit each one out. She said she felt better and crawled into bed and promptly fell asleep. We woke her up one last time to show her where the upchuck bucket was, next to her bed, and she nodded and boom, she was out again.
I talked with Mirthe for a while about being sick and how you have to use the bucket etc etc etc (Mirthe is all about the technical stuff, the accessories, in situations) I told her how proud I was of her, for helping with Anna and how she was really sweet for her little sister. She beamed. And then she asked if Anna threw up again, if Mirthe could sleep in my bed tonight, 'cause that throwup really stinks.
I said I'd think about it :-)
Even with cleaning the bathroom and doing the first load of throwup laundry (I hate rinsing that stuff out in the bath, how do you all deal with that?) I was still downstairs at 18.35, which has, I'm pretty sure, never happened in my parenting career.
I don't know what to do with myself, I have all this time. I think I'll head in early, just in case the bug comes back and I have to change beds in the middle of the night.
And here they are in April 2005:
Abonneren op:
Posts (Atom)