Onze Nikon is stuk, daarom de laatste tijd zo weinig foto's. (Moet hem toch naar de shop brengen, en laten repareren voordat Mirthe jarig is. Gaat op de TE DOEN lijst.) Vandaag zo'n dag waar ik normaal gesproken HEEL veel foto's zou maken. Prachtig weer, Pippa en Anna aan het spelen in het Huisje, Mirthes eerste sportdag op school, Anna die de waterpokken heeft (voor de derde keer!) en nu helemaal onder de pokken zit, een wandeling naar de eendjes, met z'n vieren 's middags naar de GGD om geprikt te worden (mijn schoonvader heeft open tuberculose en we zijn op bezoek bij hem geweest toen hij besmettelijk was) en 's avonds lekker gebarbecued en buiten gegeten, de meiden swingend in hun HEMA-jurkjes naar Mary Chapin Carpenter, die de hele tuin vult met haar mooie stem.

Als ik dat vast leg in een foto, dan zie ik het niet alleen, maar hoor en ruik en voel ik alles weer. Zo ook met deze foto. Anna die haar benen gebruikt om met haar pop te spelen -- het was de dag van het eerste Buurtfeest en ik draaide toen hetzelfde CD als vanavond. Anna was net wakker en ik was nog even aan het opruimen voordat wij ook naar de speeltuin gingen. Ik keek naar haar, lekker aan het spelen, en was opeens zo dankbaar dat ze niet geopereerd aan haar arm was, dat haar kuiten gespaard waren en nog helemaal gaaf. (Bij een zenuwtransplantatie voor een erbse parese nemen ze zenuwen uit de kuiten en zetten die dan in de arm, zodat de spierfuncties terugkomen. Ze maken een hele kleine snee in de nek/schouder, maar in de kuiten moeten ze meer openmaken en daar houdt het kind zichtbare littekens aan over.)

Dankbaar, en daarna meteen schaamte. Ik voelde me schuldig -- dankbaar dat ze geen littekens had, terwijl andere erbse parese kinderen die wel hebben en vaak nog meer problemen. Ze noemden Anna een wonderherstel, ze deed het zo goed, en ik kon alleen maar aan haar kuiten denken. Ik begon me een partij te huilen -- tranen van geluk en van schaamte. Alles in die tijd was zo dubbel. (Oke, ik was nog niet helemaal ontzwangerd en had nog voldoende hormonen in mijn lijf, maar toch. Ik voelde me toen zo'n draaideur -- nu binnen, nu buiten. Binnen, buiten.)

Vanavond hoorde ik dezelfde muziek en kon alleen maar genieten van mijn kleine meid, die nu stevig op die beentjes staat en haar heupen draait met de liedjes. Haar rechterarm kan ze niet zo hoog heffen als de linkerarm, maar dat maakt haar plezier niet minder. Weer tranen in mijn ogen, maar alleen omdat ze zo mooi is, zoals ze is.