Vandaag was de tweede op een rij van terrible no good horrible very bad days -- Anna is redelijk lief geweest maar Mirthe heeft peper in haar billen en een enorme brutale mond. Niks is leuk, alles is stom. Niemand wil met haar spelen en iedereen doet kattig. Ze huilt om niks en ze heeft een half uur nodig om iets te doen wat normaal een half minuut in beslag neemt. Dit is voor mij geen verrassing -- het is weer zover, een sprongetje komt eraan. Klokslag zes weken voor haar verjaardag (en halfverjaardag) begint ze zich voor te bereiden op de sprong die ze rond 9 juni zal maken. In die zes weken mogen er geen onverwachte dingen gebeuren in haar wereld, alles moet zo vertrouwd mogelijk lopen. Ik moet met haar nog MEER rekening meehouden, qua alles, of ik betaal er flink voor de volgende dag (zoals vandaag, omdat gisteren een ramp was.) We zijn weer aan het dansen, de ik-ben-bijna-jarig dans. Een misstap en we struikelen allebei.

Ik ben het ZO ZAT! Echt, een uur geleden was ik klaar om even naar de Praxis te fietsen en wat spulletjes te halen om dat kind netjes achter het begang te plakken. (Een mooi ROZE behang, misschien een beetje retro?) Maar ik heb in plaats daarvan ze letterlijk in bed gegooid (Anna deed aan het eind ook mee) -- er waren geen kusjes, geen boekjes. Geen babietjes die lief-van-je-mama van beneden werden gehaald. En geen slokje water.

En dat is mijn redding geweest. Een kwartiertje nadat ik hun slaapkamerdeur achter me dicht had gedaan, zat ik op mijn bed de was op te vouwen. In de kamer ernaast kon ik mijn twee meiden horen zingen. Mirthe was Anna haar nieuwe liedje-van-de-muziekjuf ('Verkeer': "Groen zijn de bomen, groen zijn de peren, groen is het lichtje bij ons in de straat...") aan het leren. Anna wilde alleen maar 'Olifantje in het bos' zingen, tot grote hilariteit van beide meiden. En uiteindelijk van mij, want je kon gewoon niet NIET lachen.

Ik hoorde Mirthe de kamer stilletjes uitlopen, ze wilde naar de badkamer. Eerst was ik weer kwaad, want ze weet het heel goed: je mag als je op bed ligt, niet meer je kamer uit. Dan had je moeten opschieten, zei ik, dan had je wel tijd om een slokje water te halen. Waarom ben je zo boos, vroeg ze. Ik heb gewoon dorst, van het zingen. En ik mis Oma.

Het missen van Oma is Mirthes manier om aan te geven dat ze echt echt ECHT niet lekker in haar vel zit. Mijn schoonmoeder overleed toen Mirthe 13 maanden oud was, dus concrete herrineringen van Oma heeft ze niet. Wel het gevoel van die periode: verdriet en woede, oneerlijkheid. Opeens was ons leven zo anders, waren Mama en Papa zo anders. Als dreumes ving ze zoveel op van die emoties. Wellicht heb ik in die periode ook gewoon gezegd tegen haar, als ze mij zag huilen ofzo -- ik mis Oma. En Mirthe, die nooit iets vergeet (geloof me maar -- NOOIT) heeft dat vooral goed onthouden.

Ik stuurde haar dus weer naar bed, en ging een beker water voor haar halen. Ik zei dat ik niet meer boos was, en dat ze zich morgen een stuk beter zou voelen. Stopte haar weer in, gaf Anna ook een aai over haar bol en deed de deur weer achter me dicht.

Morgen is een nieuwe dag, met nieuwe kansen.