Blij dat ik blog...
...en dat ik vriendinnen heb die ook bloggen!
Vandaag was de tweede dag van Mirthes "geen-televisie-kijken" straf (maandag had ze een vriendinnetje te spelen en ze hebben mijn makeup tasje gevonden en zich van top tot teen uitgeleefd.)
Gisteren ging goed, maar vandaag was een laaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaange dag. Vooral voor mij. Ik heb mijn uurtje van 17.00 tot 18.00 echt nodig, dat uurtje dat ze Ned3 kijken. (Of is het Ned1 nog steeds?)
Opeens dacht ik aan Fleurs blogje over Jip en Janneke en Takkie -- natuurlijk, een luistercd! Die hebben wij ook!
Dus het Winterluisterboek gedraaid, er werd mooi met blokken gespeeld, en ik kon rustig mijn gang gaan in de keuken.
Dank je wel, Fleur! Dat had ik echt nodig :-)
woensdag 28 februari 2007
zondag 25 februari 2007
Hartjes maken voor Pake en Beppe
Pake en Beppe zijn binnenkort jarig. En als je kado ook over de grote oceaan moet, moet je wel op tijd beginnen.
Deze hartjes zijn zo typerend voor mijn meisjes, van waar ze nu zijn in hun ontwikkeling maar ook van hoe ze zijn, hun karakters.
Wilden allebei een hartje, want dat was het mooiste.
Maar Mirthe had gelijk een beeld in haar hoofd van hoe het eruit moet zien. Paars, roze, rood en geel. Ze voert dat dan rap uit. Heeft na korte tijd niks meer in haar eigen schaaltje liggen, dus MOET in de grote blik graaien. En heeft zo de meeste kraaltjes van iedereen.
Anna kan het helemaal niet schelen wie de meeste kraaltjes heeft. Die gaat steeds drie kraaltjes van hetzelfde kleur uitzoeken, en legt ze voorzichtig en met ademnemend geduld naast elkaar. Ze gebruikt ook alle kleuren die er zijn -- geen herhaling. Zegt zachtjes de kleur van de kralen, diep in een dialoog met zichzelf, en merkt niks van haar omgeving. Nadat ze alle kleuren heeft gebruikt is ze klaar. Ik vul de volgende rij van het hartje in met een kleur die ik zelf mag kiezen, het maakt Anna niks uit. (Met twee rijtjes kralen hebben we genoeg om te strijken en is haar kado af.) Maar al voordat ik de kleur heb gekozen is ze weg, druk in de weer met haar Kringloop pop. Kleine poppenmoeder.
Pake en Beppe zijn binnenkort jarig. En als je kado ook over de grote oceaan moet, moet je wel op tijd beginnen.
Deze hartjes zijn zo typerend voor mijn meisjes, van waar ze nu zijn in hun ontwikkeling maar ook van hoe ze zijn, hun karakters.
Wilden allebei een hartje, want dat was het mooiste.
Maar Mirthe had gelijk een beeld in haar hoofd van hoe het eruit moet zien. Paars, roze, rood en geel. Ze voert dat dan rap uit. Heeft na korte tijd niks meer in haar eigen schaaltje liggen, dus MOET in de grote blik graaien. En heeft zo de meeste kraaltjes van iedereen.
Anna kan het helemaal niet schelen wie de meeste kraaltjes heeft. Die gaat steeds drie kraaltjes van hetzelfde kleur uitzoeken, en legt ze voorzichtig en met ademnemend geduld naast elkaar. Ze gebruikt ook alle kleuren die er zijn -- geen herhaling. Zegt zachtjes de kleur van de kralen, diep in een dialoog met zichzelf, en merkt niks van haar omgeving. Nadat ze alle kleuren heeft gebruikt is ze klaar. Ik vul de volgende rij van het hartje in met een kleur die ik zelf mag kiezen, het maakt Anna niks uit. (Met twee rijtjes kralen hebben we genoeg om te strijken en is haar kado af.) Maar al voordat ik de kleur heb gekozen is ze weg, druk in de weer met haar Kringloop pop. Kleine poppenmoeder.
donderdag 22 februari 2007
Anna en ik hebben wat dozen (kinderkleding, melamine bordjes, dingetjes om ijslollies te maken, je-weet-het-wel) langs de Kringloop gebracht vanmiddag en toen we klaar bij Inbreng waren, besloten we om even in de winkel te kijken. Dit is iets wat ik meestal op vrijdagochtend doe, als Anna op de peuterspeelzaal is, maar ik moet morgen naar de Kijkochtend op Mirthes school, dus ik wilde vandaag toch maar even snel rondkijken.
Al bij de ingang kwamen we een pop en poppenwagen tegen, en Anna was meteen verliefd. Niet zo op de poppenwagen (gelukkig, want die viel bijna uit elkaar, al was het een mooie ouderwetse van riet) maar op de Pop. Duidelijk geen Baby (alle Anna-poppen heten Baby, of Elisabeth) en dus gelijk Pop genoemd. Ik was helemaal niet van plan om die Pop te kopen, maar Anna mocht het van mij ronddragen in de winkel en als we klaar met kijken waren, moest ze teruggelegd worden in de poppenwagen. Akkoord.
Ik heb een mooie jaren-50-bedsprei (chenille) gezien en een prachtige jaren-50-kinderledikant, voor 30 euro, maar ik kan echt geen bedden meer naar huis brengen (we hebben hier al vijf ongebruikte bedden.) Bovendien heb ik een 3-euro-regel waarbij ik niet meer dan 3 euro per dag mag uitgeven in een kringloopwinkel -- tenzij iets echt heel leuk is, dan mag ik het komende weekgeld gebruiken. Dat zou dus de komende negen weken worden, en wat als er iets dan ECHT HEEL ERG leuk is?
Verder niks bijzonder, dus terug naar de wagen en Pop werd (onder toch wat verdrietige protest) teruggelegd. Ik zag iets uitsteken van onder de dekens -- een zachte wollen mouw. Ik pakte het vast en er kwam een mooie handgebreide jurk tevoorschijn. Ik ging verder graaien en vond nog een maillot, een winterjas, een muts en een zomerjurkje. (De maillot was netjes gerepareerd, bij de knie, misschien wel door de poppenmoeder zelf, nadat haar kindje een keer was gevallen en een gat in haar maillot kreeg.) Pop droeg al een bruidsjurk en sluier (wat helemaal in is bij Anna, en Mirthe) en die waren ook duidelijk handgemaakt.
Ik vind poppenkleertjes, oude poppenkleertjes, echt onweerstaanbaar -- ik kan ze gewoon niet laten liggen. Dat iemand dat heeft gemaakt, en aan iemand heeft gegeven, en ze werden geliefd en mooi gevonden -- en dat ze dan daar in de Kringloop liggen, na al die dagen trouwe dienst...
Dus hup, Pop en poppenwagen naar de kassa, waar we vroegen of we alleen de pop mochten kopen? Omdat we al zo'n wagen hadden? (Die hebben we niet, maar...) En we helemaal verliefd op de Pop waren? De kassajuffrouw vond het geen probleem. 25 eurocent. En de kleertjes? Ach, die mochten we gewoon hebben. Die waren al zo oud!
Thuis hebben we de kleertjes in de was gedaan (wolprogramma, koud, met Woollite) en daarna zijn we naar boven gegaan om Pop in bad te doen.
Anna was de mama en mocht ook de haartjes wassen.
"Want dat MOET!"
Al bij de ingang kwamen we een pop en poppenwagen tegen, en Anna was meteen verliefd. Niet zo op de poppenwagen (gelukkig, want die viel bijna uit elkaar, al was het een mooie ouderwetse van riet) maar op de Pop. Duidelijk geen Baby (alle Anna-poppen heten Baby, of Elisabeth) en dus gelijk Pop genoemd. Ik was helemaal niet van plan om die Pop te kopen, maar Anna mocht het van mij ronddragen in de winkel en als we klaar met kijken waren, moest ze teruggelegd worden in de poppenwagen. Akkoord.
Ik heb een mooie jaren-50-bedsprei (chenille) gezien en een prachtige jaren-50-kinderledikant, voor 30 euro, maar ik kan echt geen bedden meer naar huis brengen (we hebben hier al vijf ongebruikte bedden.) Bovendien heb ik een 3-euro-regel waarbij ik niet meer dan 3 euro per dag mag uitgeven in een kringloopwinkel -- tenzij iets echt heel leuk is, dan mag ik het komende weekgeld gebruiken. Dat zou dus de komende negen weken worden, en wat als er iets dan ECHT HEEL ERG leuk is?
Verder niks bijzonder, dus terug naar de wagen en Pop werd (onder toch wat verdrietige protest) teruggelegd. Ik zag iets uitsteken van onder de dekens -- een zachte wollen mouw. Ik pakte het vast en er kwam een mooie handgebreide jurk tevoorschijn. Ik ging verder graaien en vond nog een maillot, een winterjas, een muts en een zomerjurkje. (De maillot was netjes gerepareerd, bij de knie, misschien wel door de poppenmoeder zelf, nadat haar kindje een keer was gevallen en een gat in haar maillot kreeg.) Pop droeg al een bruidsjurk en sluier (wat helemaal in is bij Anna, en Mirthe) en die waren ook duidelijk handgemaakt.
Ik vind poppenkleertjes, oude poppenkleertjes, echt onweerstaanbaar -- ik kan ze gewoon niet laten liggen. Dat iemand dat heeft gemaakt, en aan iemand heeft gegeven, en ze werden geliefd en mooi gevonden -- en dat ze dan daar in de Kringloop liggen, na al die dagen trouwe dienst...
Dus hup, Pop en poppenwagen naar de kassa, waar we vroegen of we alleen de pop mochten kopen? Omdat we al zo'n wagen hadden? (Die hebben we niet, maar...) En we helemaal verliefd op de Pop waren? De kassajuffrouw vond het geen probleem. 25 eurocent. En de kleertjes? Ach, die mochten we gewoon hebben. Die waren al zo oud!
Thuis hebben we de kleertjes in de was gedaan (wolprogramma, koud, met Woollite) en daarna zijn we naar boven gegaan om Pop in bad te doen.
Anna was de mama en mocht ook de haartjes wassen.
"Want dat MOET!"
donderdag 15 februari 2007
dinsdag 13 februari 2007
Not really sure why the link isn't posting (the way it usually does via YouTube) so I'll try it this way:
http://www.youtube.com/watch?v=M6ZjMWLqJvM
I've been thinking about learning to knit for a while now -- maybe I'll just put it off a little longer :-)
http://www.youtube.com/watch?v=M6ZjMWLqJvM
I've been thinking about learning to knit for a while now -- maybe I'll just put it off a little longer :-)
zondag 11 februari 2007
dinsdag 6 februari 2007
Memories Tuesday
In the sandbox with my friend, a boy, when we were about 4, maybe 5. The sandbox outside the Syracuse apartment, so I wouldn't have been older than 5.
I've forgotten my friend's name, but not what I was doing that afternoon -- trying to talk him into leaning over the edge of the sandbox, far enough so that I could give him a shove and he'd lose his balance and fall face first into the sand.
Why I would want that, I have no idea. He was a good little friend and we played together all the time. Maybe it was that little bit of BAD that's in every kid, or the beginning of winner/loser struggles you find on every playground. Whatever it was, the leaning over wasn't happening -- he wasn't biting. No way was he going to lean over on his own -- so I decided I would show him how, give him an example of what I wanted. I set my tanned little knees on the edge of the sandbox, and felt the grains of sand under my palms, and leaned ever so slightly over --
And fell face first in the sand! Because he pushed me! There were instant tears, and a feeling, not of rage, but of utter indignation -- that he had beat me to it. That he had probably known all along what I was planning, and used it against me.
By the time the sun set we were side by side in the sandbox again -- I'd probably been sent back out after dinner, been told just to make friends again and get it over with. I remember that it was such a good feeling to not be mad at each other anymore. And also, that I wasn't ever going to let anyone get me like that again.
In the sandbox with my friend, a boy, when we were about 4, maybe 5. The sandbox outside the Syracuse apartment, so I wouldn't have been older than 5.
I've forgotten my friend's name, but not what I was doing that afternoon -- trying to talk him into leaning over the edge of the sandbox, far enough so that I could give him a shove and he'd lose his balance and fall face first into the sand.
Why I would want that, I have no idea. He was a good little friend and we played together all the time. Maybe it was that little bit of BAD that's in every kid, or the beginning of winner/loser struggles you find on every playground. Whatever it was, the leaning over wasn't happening -- he wasn't biting. No way was he going to lean over on his own -- so I decided I would show him how, give him an example of what I wanted. I set my tanned little knees on the edge of the sandbox, and felt the grains of sand under my palms, and leaned ever so slightly over --
And fell face first in the sand! Because he pushed me! There were instant tears, and a feeling, not of rage, but of utter indignation -- that he had beat me to it. That he had probably known all along what I was planning, and used it against me.
By the time the sun set we were side by side in the sandbox again -- I'd probably been sent back out after dinner, been told just to make friends again and get it over with. I remember that it was such a good feeling to not be mad at each other anymore. And also, that I wasn't ever going to let anyone get me like that again.
vrijdag 2 februari 2007
Yesterday was my blogiversary -- missed it again! Oh well, will try again next year... Anna'll be in school then and I'll have all day long to sit around and eat bonbons and blog :-)
I was looking at the photos from those first few posts and remembered, while looking at this one, that Anna had the most over-the-top poop nappy -- I could smell it in the other room and it took forever to clean up. Man I'm glad those days are over!
Abonneren op:
Posts (Atom)