Anna and Mirthe, Day Care Centre Photo, March 2006

Anna is camera shy, like her mother. She looks like she would rather eat worms than sit in front of the photographer. I could eat her up, she's so cute.

Mirthe lives for the camera, that's pretty obvious. I had asked the afterschool program leader if she could kind of tidy up Mirthe's hair before the photo was taken (Mirthe gets picked up from school by the day care leader.) Because I know what Mirthe's hair looks like after a day of kindergarten. It needs grownup help.

I also know what Mirthe's hair looks like after she's done it herself and that's it there in the photo above. I can see and hear her, refusing all forms of help, standing in front of the tiny little mirror. See her do her best to fix the ponytails, set the barrettes just right. Smoothing down the bangs that are the result of her attempt to cut her own hair, last August. And when everything's in place, giving herself a huge smile. Because not only is she beautiful in her own eyes, but she gets to pose in front of the camera for three whole minutes.

Man I love that kid.

Gevonden op een andere weblog hoor, weet niet waar ze het vandaan heeft maar ik vond hem zo leuk dat ik niet langer kon wachten met posten. (Hoezo geen geduld?) Als ze het oke vindt dan link ik later naar haar weblog.

Maar zo voel ik me vaak, soms denk ik even: is dit mijn leven? Ben ik nou helemaal gek geworden?

Komt nooit meer 'goed', maar wel anders.

En nu moet ik naar beneden, voordat ze elkaar afmaken. ZUSJES. Can't live with 'em, can't live without 'em.

Memories Monday

Laying on my stomach in the grass, in the front yard of the Glen Rock house. Summer. When I wasn't reading I'd spend hours in the front yard, constructing what I called "rest areas" for the bugs that travelled through the jungle of grass. I'd clear a section of the lawn as big as my hand, pat down the earth, build a shelter out of twigs (four forked twigs, two crossbars and then twigs laid across the crossbars to form a roof.) Gather little seeds and other refreshments for the bugs. A raisin. A doll's dish filled with water. Cracker crumbs. I'd arrange this carefully, hopefully, thinking how surprised the bugs would be on their journey, to arrive at a place like that. I was 10 or 11, I still thought that things not human experienced the world as humans do. I saw whole families of ants -- mama ants, papa ants, little kid ants that just couldn't wait get out of the ant car and run around -- setting up to picknick in my rest areas. Only I never actually saw them, somehow I didn't want to look. Just wanted to know that they had liked it.

Every now and then the grass would have to be mowed -- sometimes I'd be in time to rescue my little constructions, sometimes not. I've always wondered if my father noticed what I had built. I never asked, I just started over again.

We hebben deze week eindelijk het speelhuisje opgehaald, die we via Marktplaats hadden gekocht voordat we allemaal ziek werden zo'n drie weken geleden. Het is een enorme succes. Hier strijkt Mirthe de slaapzak van haar pop -- ik had nog wat spulletjes gekocht, zoals een strijkbout, die je nodig hebt als je je huishouden moet opzetten. Van zolder haalde we ook allemaal spulletjes, zoals de kassa en serviesjes die stuk mogen gaan. Het kleed dat het dak vormt is geweven door mijn "Tante" Anne, die in upstate New York woont, al in de 80 en helemaal in haar eentje op de boerderij. Het kleed was een trouwcadeau en eigenlijk te kostbaar/dierbaar om als dak te functioneren, maar het mag even, totdat we echte kleedjes hebben.

I love those tights :-) 

In het huisje van Mirthe en Anna 

Pyjama's zelf gestreken! Wat een ijverheid :-) 

We zijn vanmiddag naar Blijdorp geweest, het was best mooi weer (warm!) Het kindje met de donkere krullen lijkt wel mee te lopen met ons, maar dat is niet zo :-) We hadden wel zo'n meeloper, maar dan binnen Blijdorp zelf. Kort nadat we kaartjes hadden gekocht, en een paar foto's hadden gemaakt (van de hyena's, geloof ik) en de leeuwen bewonderd (Anna was helemaal stil) "vonden" wij een klein meisje, van ongeveer Mirthes leeftijd, helemaal in tranen. Ze was haar mama kwijt. Ze was "even" de speeltuin ingedoken en toen ze terug ging naar de plek waar haar ouders en zusje waren, waren ze niet meer te vinden. We hebben haar naar de souvenirwinkel gebracht en die aardige meneer heeft iemand gebeld, zijn vrouw ving Naomi (dat was haar naam, dat kon ze wel zeggen) op en wij gingen verder. Ik hoorde geen mededeling van "Willen de ouders van Naomi zich melden bij zus en zo" dus waarschijnlijk waren ze al bij het Gevonden Kinderen Loket. Mirthe was erg onder de indruk van wat er was gebeurd. Ze bleef de hele tijd wel goed bij mij, wilde altijd een handje geven. Fijn! 

Wolven 

Hyena 

Bij de olifanten 

Papa en zijn dochters 

Anna en Mirthe, Blijdorp 2006 

www.vegetarianepicure.com

Since I can't find the actual cookbook (it's in a box somewhere, never unpacked since the move five years ago) -- I'm glad I found this link (via Amy Karol at Angry Chicken) -- lots of good reading there!

Tweede ronde griep hier, ik dan. Ik was vorige week al grieperig maar ben vrijdag weer gaan werken. Viel op zich wel mee. Maandag ben ik heel lelijk gestruikeld over mijn ladeblok op mijn werk -- iemand (uitzendkracht?) had het van de linkerkant naar de rechterkant van mijn bureau verplaatst, en ook al wist ik dat een week lang, ik stond te snel op, te diep in mijn gedachten en zag de open la niet. Dus gisteren, toen ik ongeloofelijk spierpijn had, dacht ik dat het daardoor kwam. Maar tegen de avond werd het duidelijk dat ik weer de bibbers had, koorts en kou. Eric heeft de kinderen overgenomen en ik ben naar bed gegaan. Heb veel geslapen, maar niet goed -- vandaag liet ik de kinderen maar alles doen wat ze wilden, alleen boterhammen met chocopasta gesmeerd (geen puf voor de hartig/zoet regel) en de TV stond continu aan. Speelgoed lag overal. Ik lag op de bank, onder een quilt, en dronk mijn thee en slikte mijn Saridon. Mirthe werd opgehaald 's middags om naar de grote speeltuin te gaan, die in de Ploegstraat. Daarna gingen Anna en ik meteen naar boven om heerlijk twee uurtjes te slapen. En nu, al ben ik nog ziek, voel ik me weer een beetje mens. Maar man, ik haat keelpijn.

Deze berichtje kreeg ik net van Thessa, die zou vanmiddag komen met Stein maar ik had al 's ochtends afgebeld. Thessa beloofde extra veel zonnestraaltjes te sturen -- dank je wel Thes, ze zijn goed aangekomen en hebben hun werk gedaan!

Maar ja, het berichtje (heb ik niet geschreven hoor -- maar stuur maar door als het je aanspreekt) --

"Als de dingen in je leven je even allemaal te veel worden, als 24 uur in een dag niet meer genoeg tijd lijkt, denk dan eens aan dit bericht...

Een professor stond voor de klas om een les filosofie te geven. Hij had een aantal voorwerpen voor zich liggen. Toen de klas begon, nam hij zonder iets te zeggen de lege pot van de mayonaise en begon deze te vullen met golfballetjes. Toen deze hier helemaal mee gevuld was vroeg de professor aan zijn studenten of de pot
nu helemaal vol was. Zij antwoordden van wel.

Toen nam de professor een doos met kralen en kiepte deze in de pot. Hij schudde lichtjes met de pot en de kralen rolden tussen de open plekken tussen de golfballetjes. Weer vroeg de professor aan zijn studenten of de pot nu vol was. Ze gaven weer eenzelfde antwoord; ja, de pot is vol.

De professor nam nu een doos met zand en kiepte dit zand in de pot met golfballetjes en kralen. Natuurlijk vulde het zand alle ruimte op tussen de golfballetjes en de kralen. Weer vroeg de professor aan zijn studenten of de pot nu vol was: de studenten antwoordden van wel.

Van onder het bureau nam de professor nu twee koppen koffie en kiepte de hele inhoud van deze twee koppen koffie in de pot met golfballetjes, kralen en zand. De hele inhoud verdween in de pot. De koffie vulde de ruimte op tussen het zand. De studenten begonnen te lachen.

"Nu", zei de professor, "nu wil ik dat jullie deze pot zien als jullie eigen leven. Deze pot gevuld met golfballetjes, kralen, zand en koffie, stelt namelijk het leven van een mens voor."

"De golfballetjes zijn de belangrijke dingen in het leven: je familie, je kinderen, je geloof, je gezondheid en je favoriete bezigheden. Dingen die ervoor zorgen dat als er niets meer op de wereld was dan deze dingen, je leven toch gevuld zou zijn."

"De kralen zijn de andere dingen die belangrijk zijn. Je werk, je huis, je auto. Het zand, dat staat voor de kleine dingetjes die belangrijk voor je zijn."

"Als je het zand als eerste in de pot kiept en hem hiermee vult, is er geen plek meer voor de kralen of voor de golfballetjes.

Datzelfde geldt ook voor je eigen leven. Als je al je tijd en energie aan de kleine dingetjes besteedt, dan kun je nooit meer ruimte hebben voor de dingen die belangrijk voor je zijn. Besteed aandacht aan de dingen die belangrijk voor
je zijn. Speel bijvoorbeeld met je kinderen. Neem tijd voor een onderzoek voor je gezondheid zo nu en dan. Neem je partner mee uit eten. Doe nog iets leuks, er is altijd nog wel ergens tijd om het huis te poetsen of de prullenbak te repareren."

" Zorg eerst voor de golfballetjes, de dingen die echt het allerbelangrijkste voor je zijn. Stel je prioriteiten. De rest is maar zand."

Eén van de studenten steekt een vinger op en vraagt waar de twee koppen koffie in die pot dan voor zouden moeten staan. De professor lacht en zegt de student dat ze daarmee een heel goede vraag heeft gesteld. "Ik wilde daarmee alleen nog maar weer eens aangeven en bevestigen, dat, hoe vol je leven ook mag zijn, er is altijd wel een plekje om samen met een vriend of een dierbare een kopje koffie te drinken."

Memories Monday

Sitting in the schoolbus, those first years after we moved to Glen Rock, in the parking lot of the Midland Park CRC. Our bus waited there every day for about fifteen minutes, waited for another bus to come and drop off the high school kids so that we could finish our route. We were the "long routers", the last stops on a route that was over an hour long. Lydia Troper. Patty Zimmerman and her little sister, who always smelled like pee. JJ Jaarsma, who's dead now. His little sister. They were adopted. Garry Schafer. Glenn and Paul Fessler. Chip and another high school kid (Ray?) who I was terrified of. Chip and that kid sat in the "way back" -- the coveted back seats -- and played the same Led Zeppelin compilation tape (I didn't know it was Zeppelin, I just called it "big kids" music) on their boom box every single day. They'd start it up just after we left the parking lot and somewhere after Stairway it'd be time for me and John and Jay to get off the bus.

Back to the parking lot. Most kids got off the bus for those fifteen minutes, maybe play a little kickball, run around, get a drink from the water fountain if the church was open. I always stayed on the bus, because I was always reading (sometimes I didn't even notice that the bus had stopped or started up again.) I sat three seats back from the driver, on the left side of the aisle, right behind Garry. He was always reading too. He was my first sort-of-friend, although we totally ignored each other once we got off the bus. It was a pretty silent friendship, even on the bus -- as it usually goes with bookworms.

I remember how, that first year, if my own book was finished mid-route and I didn't have anything new (oh the horror!) Garry would let me read over his shoulder. He was big into Encyclopedia Brown. I was a faster reader than he was and would have to wait for him to flip the page, before I could find out Encyclopedia's solution to the "crime" -- I'd lean my head on my arms, feel the cool metal of the back of Garry's seat under my arms. Smell the bus (remember that pink sawdust stuff they used to sprinkle over the throw up in the aisle, if someone didn't make it in time to the front of the bus so that they could throw up on the sidewalk? You never got the smell of that sawdust stuff out of the bus. The throw up, yeah. Sawdust stuff, no.) and sweaty kids and uneaten lunches in lunchboxes, the bus driver's cigarette, the smell of autumn (leaves and grass, freshly raked grass) in New Jersey. The way the back of Garry's head looked, his dark hair and pale skin. The feel of the green fake leather seats, how cool and slippery they were. The headache I had, because I hadn't eaten my lunch again -- every day the same, Lebanese bologne on white bread and a carton of lukewarm milk.

The bus driver would round up the kids outside, climb in and start the bus, which would shake to life. In the way back Chip would start up the Led Zeppelin and Garry would flip the page, so that I could continue reading. We'd pull away from the parking lot and begin the last leg of the route. Every day the same, a safe little predictable world, in the bus.

I was eleven, twelve, thirteen. Fourteen. Garry and I moved onto different books, different genres, although I do remember reading Madeleine L'Engle "together" :-) I reached high school and soccer and cheerleading practices kept me after school and my bus days were pretty much over. In the spring when I didn't have practice, and before I was allowed to drive to school, I'd still take the bus. We were the big kids then, played our own music. Sat in the way back. Didn't read anymore.

People often ask me if I miss the US, and I usually say, no not really. Because it's hard to explain how I miss it. I miss seeing things for real, not just in photographs. I miss being able to reach out and actually touch things and people, hear the real sounds. Smell. Feel. Breathe the same air.

I came across this blog today (nominated for a Bloggie 2006) and it just rushed right over me, how much I miss it.

www.durhamtownship.com

Check out her "Best Pictures" section and the photo titled "Jump" (boy jumping in puddle, about seven rows down) -- that's the picture I would give anything right now to be in, for real.

Memories Monday

The Peace of Wild Things

When despair grows in me
and I wake in the middle of the night at the least sound
in fear of what my life and my children's lives may be,
I go and lie down where the wood drake
rests in his beauty on the water, and the great heron feeds.
I come into the peace of wild things
who do not tax their lives with forethought
of grief. I come into the presence of still water.
And I feel above me the day-blind stars
waiting for their light. For a time
I rest in the grace of the world, and am free.

--Wendell Berry

I did not expect, as a parent, to feel so much fear, so much of the time -- fear of what could overcome Mirthe and Anna, fear of what my life would be like if anything should ever happen to them. Car accidents. Kidnapping. Crib death. Loneliness. Failure to achieve something they really want. Those kind of things.

I think fear is probably my primary emotion as a parent and that saddens me. I try to let the girls go, try to let them make mistakes, get hurt, stand up and try again -- but it is so hard. And the world outside, over which I have no control -- how can I let something go which isn't mine to control?

The last year that I lived in McBain I would take a walk every day around 4Pm, out on Cemetery Road and then at the crossing make a right up the big hill (Geers Road? I'm not sure of the name anymore.) It was beautiful there, quiet but not desolate. One spring day I saw a man standing by the side of the road, looking out into the field. As I got closer I followed his gaze but saw nothing special -- just the same waving grasses and trees I saw everyday. I asked him what he was looking for. He made a shhh quiet sign and pointed out into the field, where it began to go uphill. And then I saw what he saw -- a fox, with three young foxes playing in and around what was probably their den. I gasped, it was so unexpected and so beautiful. The man walked on and l stayed to watch, but the parent fox caught sight (or smell) of something (me, or the man) and reeled the young in. They disappeared in the grasses, and although I often looked in that direction while walking up the hill, I never saw them again.

I'll never forget the sight of that fox, keeping watch over its young. The memory of that moment has always stayed with me, and I use it as my "peace of wild things" place, as we don't have too many places like that here in the south of Holland. I cannot physically enter that place, cannot be there again with the foxes, but I think of it often. And for a time I too can rest in the grace of wild things, and be free.

Memories Monday

Brenda at http://kindshipincolorandwool.typepad.com/my_weblog has started "Memories Monday" and I said I'd begin this week :-) so here goes:

I'm sitting in my high chair, eating my dinner, which is pork chops and applesauce (and probably some sort of vegetable.) I say to my parents that pork chops and applesauce belong together. My parents agree. It is quiet at the table, I think this is before there were brothers. I would have been just shy of two? Maybe there was a brother, maybe sleeping somewhere in a bedroom. Dinner was peaceful and I felt happy being with my parents, just the three of us. And I liked that they agreed with me, that pork chops and applesauce belong together.

"Mijlpalen"

Ons huis is verkocht (onder voorbehoud) aan die eerste kijkers en...

Production of Clikits accessories continues at a steady, concentrated pace... 

...because every week is Fashion Week in the House of Starkenburg

(I love how Anna is doing the dishes for Nijntje here :-) (Now if I could only trust her with the big people dishes...)

Anna voor het eerst een plasje op de WC gedaan 

"Effe checken of ik echt klaar ben..." 

Stein 5 jaar en tegelijk... 

Afscheid van Stein op de woensdagmiddag (nu Stein vijf is gaat hij ook op de woensdagochtend naar school en moest zijn mama een andere rooster regelen, dus haar woensdagmiddaggen vallen weg) 

1e Carnaval gevierd (hier samen met vriendinnetje Lisa)