zondag 22 mei 2005
Gisteren kocht ik een fietskar bij de Hema. Ik blijf sparen voor een Fietsfabriek bakfiets, maar het gaat nog een hele tijd duren en ik wil deze zomer kunnen fietsen met de meiden. Twee stoeltjes vind ik niks en ik blijf zoeken voor mijn evenwicht (ben een keer hard gevallen met Mirthe, zij op haar hoofd :-( en ik op mijn knie) en Anna vindt een fietsstoeltje ook vreselijk, huilt de hele tijd. Dus een fietskar voor een jaar ofzo -- dat leek me een goed idee en bovendien, het vakantiegeld was net binnen :-) We hebben met z'n vieren een heel stuk gefietst, door de weilanden achter het Heksenwiel, langs Terheijden. En aan het eind een kopje koffie gedronken bij de Texas Bar. De meiden vonden het geweldig, en Anna viel heerlijk in slaap -- geen huilen, niks! Mirthe kletste de hele tijd en het weer was zo mooi -- echt zomers.
maandag 16 mei 2005
REGEN
Een klein lief meisje stond onder een luifel. Ze had net boodschappen gedaan in de supermarkt, met haar moeder. Ze zal ongeveer 6 jaar oud zijn geweest, dit prachtige roodharige sproetige beeld van onschuld.
Het stortregende buiten. Je weet wel, dat soort regen dat goten en afvoerputjes doet overstromen, zo gehaast om de aarde te raken, dat het geen tijd had om de straal wat zachter te zetten. We stonden allemaal onder de luifel aan de ingang van de supermarkt. We wachtten, sommigen geduldig, anderen geïrriteerd, omdat de natuur hun haastige dag in de war had gegooid. Ik ben altijd wat dromerig als het regent. Ik verdwijn in het geluid en in het gezicht dat de hemel het vuil en het stof van de wereld afspoelt. Herinneringen van rennen en spetteren als een kind, zo zorgeloos spelen in je gedachten, als een welkome onderbreking van een voorbije dag met zorgen en stress...
Haar stem was zo mooi toen het de hypnotische trance onderbrak waar we allemaal in gevangen zaten. "Mama, laten we door de regen gaan rennen," zei ze.
"Wat?" vroeg mama.
"Laten we door de regen gaan rennen!" herhaalde ze.
"Nee, lieverd. We wachten totdat het wat minder wordt," antwoordde mama.
Het kind wachtte nog een minuutje en herhaalde: "Mama, laten we door de regen gaan rennen."
"We worden doornat als we dat doen," zei mama.
"Nee, dat zullen we niet, mama. Dat is niet wat je zei vanmorgen," zei het meisje terwijl ze aan haar mama's arm trok.
"Vanmorgen? Wanneer zei ik dat we door de regen konden rennen en niet nat zouden worden?"
Het meisje zei kalmpjes: "Weet je dat niet meer? Toen je met papa praatte over zijn kanker, toen zei je: 'Als we hier samen doorheen komen, komen we door alles heen!'"
Iedereen was opeens muisstil. Ik zweer dat je niets anders hoorde dan de regen. We stonden allemaal doodstil. De volgende minuten kwam er niemand en ging er niemand weg.
Mama dacht even na over wat ze zou antwoorden. Sommigen zouden het meisje weglachen of haar voor gek uitmaken. Sommigen zouden zelfs negeren wat ze zei. Maar dit was een moment van affirmatie in een kinderleven. Een moment van onschuldig vertrouwen, dat wanneer het gevoed en verzorgd wordt, zal bloeien in geloof in de goede dingen en de hoop van het leven.
"Lieverd, je hebt gelijk. Laten we door de regen rennen. Als het zo moet zijn dat men ons vanuit hierboven nat laat worden, nou -- dan hadden we misschien juist een wasbeurt nodig," zei mama.
Daar gingen ze.
We stonden daar allemaal te kijken en te lachen, toen ze daar vooruit sprongen tussen de auto's door, en jawel, door de plassen. Ze hielden hun boodschappentassen boven hun hoofd voor het geval dat. Ze werden doornat.
Maar ze werden gevolgd door enkele anderen die schreeuwden en lachten als kinderen onderweg naar hun auto's. En ja, ik ook. Ik rende en werd nat. Ik had ook een wasbeurt nodig.
Omstandigheden of mensen kunnen je geld, je materiële bezittingen en je gezondheid wegnemen. Maar niemand kan ooit je dierbare herinneringen wegnemen...
Vergeet daarom niet om "tijd" te maken en de gelegenheden te pakken om elke dag herinneringen te maken.
Voor alles en voor elk doel onder de hemel is er een seizoen en een tijd.
Bewaar de zonnige dagen voor de donkere momenten.
Een vriend zond mij deze boodschap om mij te herinneren aan het leven en de waarden in het leven...
Samen een glaasje wijn, een frisse pint, een gezellige BBQ onder buren en vrienden, een terrasje, genietend van de dag, dagelijkse dingen, en een beetje humor...
Ik hoop dat je het apprecieerde.
IK HOOP DAT JE STEEDS DE TIJD NEEMT OM DOOR DE REGEN TE RENNEN.
Ze zeggen dat het een minuut duurt om een speciaal persoon te vinden,
een uur om hen te waarderen,
een dag om van hen te houden,
maar een heel leven om hen te vergeten.
Stuur dit naar mensen die je nooit zal vergeten en vergeet niet om het ook naar de persoon te sturen die het naar jou gestuurd heeft. Het is een korte boodschap om hen te laten weten dat je hen nooit zal vergeten. Als je het naar niemand doorstuurt, dan betekent dit dat je gehaast bent. Neem de tijd om te leven! Houdt contact met je vrienden, je weet nooit wanneer je elkaar nodig hebt.
Een klein lief meisje stond onder een luifel. Ze had net boodschappen gedaan in de supermarkt, met haar moeder. Ze zal ongeveer 6 jaar oud zijn geweest, dit prachtige roodharige sproetige beeld van onschuld.
Het stortregende buiten. Je weet wel, dat soort regen dat goten en afvoerputjes doet overstromen, zo gehaast om de aarde te raken, dat het geen tijd had om de straal wat zachter te zetten. We stonden allemaal onder de luifel aan de ingang van de supermarkt. We wachtten, sommigen geduldig, anderen geïrriteerd, omdat de natuur hun haastige dag in de war had gegooid. Ik ben altijd wat dromerig als het regent. Ik verdwijn in het geluid en in het gezicht dat de hemel het vuil en het stof van de wereld afspoelt. Herinneringen van rennen en spetteren als een kind, zo zorgeloos spelen in je gedachten, als een welkome onderbreking van een voorbije dag met zorgen en stress...
Haar stem was zo mooi toen het de hypnotische trance onderbrak waar we allemaal in gevangen zaten. "Mama, laten we door de regen gaan rennen," zei ze.
"Wat?" vroeg mama.
"Laten we door de regen gaan rennen!" herhaalde ze.
"Nee, lieverd. We wachten totdat het wat minder wordt," antwoordde mama.
Het kind wachtte nog een minuutje en herhaalde: "Mama, laten we door de regen gaan rennen."
"We worden doornat als we dat doen," zei mama.
"Nee, dat zullen we niet, mama. Dat is niet wat je zei vanmorgen," zei het meisje terwijl ze aan haar mama's arm trok.
"Vanmorgen? Wanneer zei ik dat we door de regen konden rennen en niet nat zouden worden?"
Het meisje zei kalmpjes: "Weet je dat niet meer? Toen je met papa praatte over zijn kanker, toen zei je: 'Als we hier samen doorheen komen, komen we door alles heen!'"
Iedereen was opeens muisstil. Ik zweer dat je niets anders hoorde dan de regen. We stonden allemaal doodstil. De volgende minuten kwam er niemand en ging er niemand weg.
Mama dacht even na over wat ze zou antwoorden. Sommigen zouden het meisje weglachen of haar voor gek uitmaken. Sommigen zouden zelfs negeren wat ze zei. Maar dit was een moment van affirmatie in een kinderleven. Een moment van onschuldig vertrouwen, dat wanneer het gevoed en verzorgd wordt, zal bloeien in geloof in de goede dingen en de hoop van het leven.
"Lieverd, je hebt gelijk. Laten we door de regen rennen. Als het zo moet zijn dat men ons vanuit hierboven nat laat worden, nou -- dan hadden we misschien juist een wasbeurt nodig," zei mama.
Daar gingen ze.
We stonden daar allemaal te kijken en te lachen, toen ze daar vooruit sprongen tussen de auto's door, en jawel, door de plassen. Ze hielden hun boodschappentassen boven hun hoofd voor het geval dat. Ze werden doornat.
Maar ze werden gevolgd door enkele anderen die schreeuwden en lachten als kinderen onderweg naar hun auto's. En ja, ik ook. Ik rende en werd nat. Ik had ook een wasbeurt nodig.
Omstandigheden of mensen kunnen je geld, je materiële bezittingen en je gezondheid wegnemen. Maar niemand kan ooit je dierbare herinneringen wegnemen...
Vergeet daarom niet om "tijd" te maken en de gelegenheden te pakken om elke dag herinneringen te maken.
Voor alles en voor elk doel onder de hemel is er een seizoen en een tijd.
Bewaar de zonnige dagen voor de donkere momenten.
Een vriend zond mij deze boodschap om mij te herinneren aan het leven en de waarden in het leven...
Samen een glaasje wijn, een frisse pint, een gezellige BBQ onder buren en vrienden, een terrasje, genietend van de dag, dagelijkse dingen, en een beetje humor...
Ik hoop dat je het apprecieerde.
IK HOOP DAT JE STEEDS DE TIJD NEEMT OM DOOR DE REGEN TE RENNEN.
Ze zeggen dat het een minuut duurt om een speciaal persoon te vinden,
een uur om hen te waarderen,
een dag om van hen te houden,
maar een heel leven om hen te vergeten.
Stuur dit naar mensen die je nooit zal vergeten en vergeet niet om het ook naar de persoon te sturen die het naar jou gestuurd heeft. Het is een korte boodschap om hen te laten weten dat je hen nooit zal vergeten. Als je het naar niemand doorstuurt, dan betekent dit dat je gehaast bent. Neem de tijd om te leven! Houdt contact met je vrienden, je weet nooit wanneer je elkaar nodig hebt.
zaterdag 14 mei 2005
Een jaar geleden, Anna voor het eerst wakker geworden met haar armpjes omhoog, zoals het hoort. Eerste teken dat haar biceps wel aan het functioneren was, al was het erg laat (ze is hier 3,5 maanden, dus een paar weken over de "3 maanden grens") Dit was een van de mooiste dagen van mijn leven! (En van Anna's leven natuurlijk!) Ik heb gehuild, zij niet. Ze wordt altijd lachend wakker.
dinsdag 10 mei 2005
Beetje wazig, maar dit is een heel lief paard -- op de valreep (een kwartier voordat ze naar bed ging) door Mirthe getekend voor Moederdag. Nou die wordt ingelijst hoor! Ik heb ook een mooi knustelwerk van Anna gekregen, en een bloempot van Mirthe, en een (heb ik zelf uitgezocht en is dan "stiekum" door Mirthe en Eric gekocht bij de Praxis) popcorn popper! Lekker! Zondag dan ook meteen twee grote schalen popcorn gemaakt, eentje zoet en eentje zout sn-- zout die was voor mama, die nog steeds na vijf jaar niet apt hoe Nederlanders zoete popcorn kunnen eten. Bah!
zaterdag 7 mei 2005
My parents are heading down to New Jersey to see my grandmother, who's in the hospital with pneumonia and an (accidental) overdose of codeine, and to see my brother Jai -- so I thought I'd post a picture of Mom's Mother's Day gift, since I didn't get it mailed on time and I won't be able to reach her on Sunday. If you are reading this Mom, Happy Mother's Day! I'm not sure what you'll do with this -- hang it up in the kitchen window, probably -- but I thought you'd like the colors. There's also the latest Allerhande (lekkere lente recepten, mmmmm!) and a new ironing board cover from the HEMA. I know you like them. Try to get it mailed next week sometime.
What to do with all your little leftover bits of wool felt. I saw something similar on a blog (one of those wonderful Portugese blogs that I linked up with from Karin's blog -- thanks Karin!) although I think that was made from scraps of paper. I can't read Portugese, so I'm not sure if it's her idea or just a photo she made -- one of these days I'll find the link and list it here (for those of you who DO read Portugese :-)
Update: I took a better look and I think it's bias tape (not sure) and here's the link: http://papeisportodolado.blogspot.com (scroll way down to 30.04.05) and here's the link to Karin's blog: http://flutterby.web-log.nl and nu ga ik snel afwassen en puinruimen zodat ik op tijd ben voor CSI en Las Vegas.
vrijdag 6 mei 2005
Gisteren kwam Ottilie een poosje spelen. We besloten om te gaan schilderen, zodra Anna op bed lag. Eenmaal weer beneden trof ik twee opgewekte meisjes, klaar om aan de slag te gaan. Eerste mochten ze "vrij schilderen" en na een tijdje begonnen wij met visjes. Visjes maak je met eerst een regenboog, en dan een glimlach, zo en zo. Daarna stippetjes voor de scales (hoe schrijf je dat in het NL?) en laten drogen. Het visje uitknippen en nieten aan een nieuw stuk papier. Dit ook in visjes-vorm uitknippen en schilderen. (Volgen jullie het nog?) Eventueel heel veel glitter erop strooien. Weer laten drogen. Ondertussen twee ogen maken (een cirkel invullen met zwarte stift, en dan uitknippen, laat een klein wit randje) en papier voor vinnen uitzoeken. Wij hebben zijdevloei papier gebruikt. Als het visje droog is, niet je langs de kanten en laat een klein gatje waar de mond moet zijn. Hierdoor "voer" je het visje met kleine propjes papier, zodat ie lekker bol wordt. Daarna dicht nieten. De staart, twee vinnen onder en een boven, ook vast nieten. De ogen plakken met lijm en een lijntje bij de bovenvin en eventueel een stokje uit de tuin voor een hengel, en klaar ben je! Behalve opruimen dan. (Hoe deed ik dat vroeger, met 28 kinders in 50 minuten een visje maken? We hebben anderhalf uur geknutseld, en de hele kamer lag vol met papier snippers, verf, glitter -- nog steeds glitter, trouwens, overal -- en ik was bekaf!)
Mirthes vis zwemt nu in het lila dromeland van haar slaapkamer. Hier zie je het van de (aquarel) kant...
dinsdag 3 mei 2005
zondag 1 mei 2005
Dit is typisch Anna. Haar linkerarm als steun gebruiken, en haar rechterarm/hand actief houden om dingen te pakken, bewegen, dragen. Ik merk ook dat de huid van haar erbse parese arm reageert sneller op temperatuur en "dingen van buiten" -- hier zie je dat ze bijna verbrand is, en het was ook zo na haar ingreep in het ziekenhuis, na de narcose -- toen was haar rechterarm ook rood. Ik heb niet het gevoel dat haar ep arm wat kouder of kleurloos is, zoals bij sommige ep patientjes. Misschien wel ietsje korter, komt ook doordat ze het licht gebogen houdt.
Abonneren op:
Posts (Atom)