zondag 31 juli 2005
De residentie waar Tante Els en Oom Leo wonen heeft een enorme gemeenschappelijke tuin. Hier spelen Eric en Hans jeu des boules. Lenthe en Millie en Mirthe vinden de schommels en klimrek (Eric staat er nu net voor) helemaal achter in de tuin erg leuk. Best spannend, zo ver weg van alle grote mensen.
Lenthe heeft heel leuk met Anna gespeeld. We moesten nog zo lachen toen we aan die dag vier jaar geleden dachten, toen we met baby Mirthe van een paar weekjes oud naar Antwerpen gingen. Lenthe was zo verliefd op "het babietje" dat ze mee met ons naar huis wilde. Marc moest haar huilend en schoppend uit de auto slepen. Nu is Lenthe al bijna zeven maar nog steeds vindt ze "het babietje" zoooo lief.
donderdag 28 juli 2005
Vanmiddag, rond 13.00. Zo warm en klef dat we besluiten de bus te nemen, naar huis, na het boodschappen doen. Anna ligt bijna te slapen in haar buggy en ik probeer haar wakker te houden, zodat ze thuis nog een broodje kan eten en DAN pas in haar eigen bedje gaat slapen, zoals het hoort, lekker twee of drie uurtjes. En niet een kwartier in de buggy, en dat dan als een officieel dutje beschouwen.
Mirthe, mijn zomerskindje, springt en danst en heeft helemaal geen last van de warmte. Totdat ze valt, hard, op haar knie die net dicht was van de vorige verwonding -- en dus weer gaat bloeden. Een klein beetje. Hier moet Mirthe om huilen, en om een pleister vragen, zeventien keer per minuut, ook al heb ik uitgelegd dat ik geen pleister bij me heb en dat we zo thuis zijn en als het nog heel erg bloedt dan mag ze toch een pleister.
De bus komt pas over tien minuten en Mirthe blijft sniffelen. En om een pleister vragen. Zo een meet een bij erop. Of misschien een met een poes. Of een walvis. Of misschien... Ze valt stil, want een oudere dame steekt de drukke weg over en loopt richting de bushalte. Het is zo'n heerlijk ouderwetse Oma type, met een nette broekpak aan, een enorme tas, aparte bril en mooie lachende ogen. Mirthe staat op zodat die mevrouw kan zitten. We praten een beetje over het warme weer, het ontbreken van een briesje, wat verlichting van alles wat warm en klef is. Mirthe komt naast me zitten, er is net genoeg ruimte tussen mij en de mevrouw. Ze laat Mevrouw haar nieuwe wond zien.
"Kijk, ik heb heel veel bloed," zegt ze, vol trots. Het zijn er drie druppeltjes, elk ongeveer zo groot als een korreltje zout.
Mevrouw zegt dat het wel meevalt, gelukkig. Het kon erger.
"Ja, dat is waar, maar ik krijg toch een pleister als we thuis zijn." Ze kijkt me vragend aan. Ik zeg dat we nog moeten kijken, als we thuis zijn. Ik zit even te denken of we uberhaupt pleisters in huis hebben.
"Nou, dan bof je," zegt Mevrouw, een beetje afwezig. Mirthe kijkt haar aan, studeert haar gezicht met alle rimpels en een paar haartjes op haar kin. Ik denk, "Alsjeblieft alsjeblieft alsjeblieft niks over die haartjes zeggen, Mirthe, alsje-alsje-alsjeblieft."
"Waar woont u?" vraagt ze aan Mevrouw.
Die kijkt haar verbaasd aan. "Nou, daar verderop, eerst langs die huizen en dan rechtsaf."
Mirthe laat dit even bezinken. Dan laat ze alweer haar bebloedde knie zien. "Ik moet wel een pleister hebben, anders spuit er misschien gewoon heel veel bloed op uw broek."
De ogen van Mevrouw worden groter. Ze lacht, een mooie lach. "Nou dat hoop ik niet!"
Op dat moment komt de bus (EINDELIJK) aan. Mirthe springt op, ons buskaartje in haar hand. Ze doet haar ik-ben-zo-blij dansje want het is de paarse bus, en dat is haar lievelingsbus, want paars is zo mooi. Opeens kijkt ze naar mij, en dan naar Mevrouw, en met een groot gebaar zegt ze, "GAAT U MAAR EERST."
De mevrouw lacht naar haar en zegt, "Nou geweldig. Dank je wel, kind."
Later in de bus leunt Mirthe tegen me aan. Ze is ook een beetje moe, en het is zo warm. Zachtjes zegt ze, "Ik heb U gezegd tegen die oude mevrouw, Mam. Goed he?"
Heel goed, lieve kleine moeilijke ik-kan-je-wel-duizend-keer-per-dag-achter-het-behang-plakken Mirthe. Ik ben zo trots op je. Je doet het heel goed!
Mirthe, mijn zomerskindje, springt en danst en heeft helemaal geen last van de warmte. Totdat ze valt, hard, op haar knie die net dicht was van de vorige verwonding -- en dus weer gaat bloeden. Een klein beetje. Hier moet Mirthe om huilen, en om een pleister vragen, zeventien keer per minuut, ook al heb ik uitgelegd dat ik geen pleister bij me heb en dat we zo thuis zijn en als het nog heel erg bloedt dan mag ze toch een pleister.
De bus komt pas over tien minuten en Mirthe blijft sniffelen. En om een pleister vragen. Zo een meet een bij erop. Of misschien een met een poes. Of een walvis. Of misschien... Ze valt stil, want een oudere dame steekt de drukke weg over en loopt richting de bushalte. Het is zo'n heerlijk ouderwetse Oma type, met een nette broekpak aan, een enorme tas, aparte bril en mooie lachende ogen. Mirthe staat op zodat die mevrouw kan zitten. We praten een beetje over het warme weer, het ontbreken van een briesje, wat verlichting van alles wat warm en klef is. Mirthe komt naast me zitten, er is net genoeg ruimte tussen mij en de mevrouw. Ze laat Mevrouw haar nieuwe wond zien.
"Kijk, ik heb heel veel bloed," zegt ze, vol trots. Het zijn er drie druppeltjes, elk ongeveer zo groot als een korreltje zout.
Mevrouw zegt dat het wel meevalt, gelukkig. Het kon erger.
"Ja, dat is waar, maar ik krijg toch een pleister als we thuis zijn." Ze kijkt me vragend aan. Ik zeg dat we nog moeten kijken, als we thuis zijn. Ik zit even te denken of we uberhaupt pleisters in huis hebben.
"Nou, dan bof je," zegt Mevrouw, een beetje afwezig. Mirthe kijkt haar aan, studeert haar gezicht met alle rimpels en een paar haartjes op haar kin. Ik denk, "Alsjeblieft alsjeblieft alsjeblieft niks over die haartjes zeggen, Mirthe, alsje-alsje-alsjeblieft."
"Waar woont u?" vraagt ze aan Mevrouw.
Die kijkt haar verbaasd aan. "Nou, daar verderop, eerst langs die huizen en dan rechtsaf."
Mirthe laat dit even bezinken. Dan laat ze alweer haar bebloedde knie zien. "Ik moet wel een pleister hebben, anders spuit er misschien gewoon heel veel bloed op uw broek."
De ogen van Mevrouw worden groter. Ze lacht, een mooie lach. "Nou dat hoop ik niet!"
Op dat moment komt de bus (EINDELIJK) aan. Mirthe springt op, ons buskaartje in haar hand. Ze doet haar ik-ben-zo-blij dansje want het is de paarse bus, en dat is haar lievelingsbus, want paars is zo mooi. Opeens kijkt ze naar mij, en dan naar Mevrouw, en met een groot gebaar zegt ze, "GAAT U MAAR EERST."
De mevrouw lacht naar haar en zegt, "Nou geweldig. Dank je wel, kind."
Later in de bus leunt Mirthe tegen me aan. Ze is ook een beetje moe, en het is zo warm. Zachtjes zegt ze, "Ik heb U gezegd tegen die oude mevrouw, Mam. Goed he?"
Heel goed, lieve kleine moeilijke ik-kan-je-wel-duizend-keer-per-dag-achter-het-behang-plakken Mirthe. Ik ben zo trots op je. Je doet het heel goed!
Elisabet en Siene (Mirthe heeft haar vernoemd naar het zusje van Rosa en Fee, Siene Catherine, die zondag j.l. is geboren -- net toen ik de laatste details aan het maken was, viel het kaartje op de mat -- en toen wisten we het, ze moest Siene heten.) Ian en Corien, alsnog van harte gefeliciteerd met jullie nieuwe aanwinst!
zaterdag 23 juli 2005
I'm taking part for the first time in A Month of Softies (see the link to the right? I finally dared to mess with the template code, and now I got me some links :-)
This is Elisabet (Mirthe named her, sometimes she's Lotte Elisabet) and she's made from two pairs of Hema woolen/acrylic children's socks. (How much do I love the Hema? Way too much, especially when they have their 70% summer discount -- and I can buy socks for 30 cents a pair. And a picknick set for 4.50 and picture frames for 1.50 and and and and -- just about everything that I always really wanted by the Hema, had in my hands, and then put back because it was just too much moolah for that month. And now it's not, and most of it is finally mine :-)
So this is Elisabet -- I have to make a dress for her yet, and do some finishing touches -- and then load her up on Flickr. The clothes she has on now are Zetty's.
Oh, and Elisabet has already had her first big adventure -- she was allowed to go with Mirthe and Eric to the bike shop to finally pick out Mirthe's birthday bike. In the excitement she got left behind, in the bathroom (because of course Mirthe had to pee once she got to the bike shop -- I swear that kid was a dog in an earlier life, because she has to pee EVERYWHERE, to mark her territory or whatever, or she just likes going in new places... It's so bad now that when she has to go at IKEA Eric and I answer in unison: "Well then pee in your pants, because we're not going back to the bathrooms." She doesn't really have to go, it's more for the adventure.)
So Elisabet was left behind, in the dark dark dark workshop bathroom (ew) and faced a long weekend there. Fortunately Mama had the sense to ask how Elisabet liked Mirthe's new bike (She didn't get to take it home, it has to be assembled and checked over.) Mirthe's eyes got really big and filled with tears, because she didn't know where she'd left Elisabet (Eric and Mirthe also went to the candy store and the florist.) We jumped in the car and stopped first at the bike shop, because I guessed she'd be there. And she was. And happy to see us, I think.
This one's for Sandi -- Anna really isn't always such a sweetheart! In fact, it seems like she's already getting a head start on the Terrible Twos, just like her sister before her. Anna has a light handicap on her right arm, and this affects her balance -- causing her to fall A LOT and burst into tears about 10 times in the hour. And she's not the most patient little girl :-) so if she gets frustrated, she bursts into tears.... She does love the camera, so I usually get a smile in pictures. Today I managed to get the tears.
maandag 18 juli 2005
Abonneren op:
Posts (Atom)