Anna laat steeds meer zien dat ze klaar voor de basisschool is. Maakt ineens puzzels van 100 stuks, tekent hele verhalen, is bezig met letters en schrijven. Haar woordenschat is in een paar maanden verdubbled, lijkt het, en ze wil graag haar mening laten horen.

Laatst zaten we in de wachtruimte bij de muziekschool waar Mirthe haar muziek/theater/dansles heeft, en er kwam een jongetje, een broertje van een van Mirthes klasgenootjes, naar Anna toe. Hij was net vier, een paar maanden ouder. Ze gingen samen op onderzoek uit, daar in de ruimte. Huppelden de trap op en dan weer naar beneden. Langs alle muren. Wegrennen van de tijgers die in de hoeken verstopt waren. Een huisje bouwen, onder de tafel waar ik mijn Margriet uit februari 2002 zat te lezen.

Voorheen was Anna niet van mijn broekpijp af te slaan. Enorm verlegen en wel tien katten uit de boom willen kijken. Nu ging ze makkelijk een vriend maken. Middenin hun spel kwam ze snel even naar me toe, fluisterde in mijn oor: "Mama, we zijn aan het PRATEN!" Ze keek zo verbaasd, dat dat zomaar kon. En ook zo blij, want het is leuk om vrienden te hebben. En helemaal niet zo moeilijk als ze dacht.


Haar laatste tekening. Enorme staartjes, een vriendelijke lach. Geen armen, maar daar maak ik me steeds minder zorgen om. De blauwe lucht. Twee grote donkere bomen. En een sateprikker -- dat moet, in elke tekening. Vastgeplakt ergens, het liefst met heel veel plakband, maar het is niet af als er geen sateprikker is.

En haar naam -- AANN -- net als toen ze begonnen was met praten, draait ze haar woorden een beetje om. Ze pakt de laatste klank die ze hoort en schrijft dat eerst. Dan de rest van het woord. Hier maak ik me wel een beetje zorgen om, bang voor dyslexie. Maar misschien wil ze, net als met praten, teveel te snel. Die letters komen wel, Anna, mijn grote kleine meid.