Ik zag gisteren in mijn stats dat iemand uit Spanje ingelogd was -- dat zijn mijn ouders, geloof ik, die de Camino de Santiago de Compostela aan het lopen zijn. Ze zijn precies op schema aangekomen in Santiago en hebben nu een paar dagen rust voordat ze terug naar de VS vliegen.

Vorig jaar hebben ze het eerste stuk gelopen, tot Burgos (als ik het goed heb) en dit jaar zijn ze daar weer begonnen. Bijna 500 km in vier weken tijd gelopen. Petje af, Pake en Beppe!

Vorige week op schoolreisje naar... Sanjesfertier! Mama mocht mee, en Mirthe mocht niet in Mamas groepje maar die teleurstelling was snel vergeten... want Santjesfertier is errrrrrrrrrug leuk.

Hier hangt ze op een of ander klimrek, buiten in de speeltuin, maar binnen was ook leuk. Heel lang in de apenkooi rondgebanjerd, op de grote springkussen/klimtoren, lekker frietjes gegeten, en een ijsje toe.

In de helikopter

Geitje... was wel lief, hoor!

IJSJE!

"Later word ik boerin," zegt Mirthe, als we aan tafel zitten te kleuren. "En ook nog buurvrouw van Fenna. En van Nynke. We worden alledrie boerinnen."

"Ga je dan met een boer trouwen?" vraag ik, stiekem blij dat ze niet langer bus chauffeur wil worden. (Niks mis met bus-chauffeur-zijn, ik wil alleen niet denken aan Mirthe achter de stuur van een auto, laat staan een OV-bus.)

"Nee, dat hoeft niet. Ik kan ook alleen wonen."

"En je kindjes dan? Krijg ik geen kleinkinderen?"

"Mam, ik heb geen tijd voor al die luiers. Ik ben boerin."

Naar de paardjes

's Avonds na het eten gaan we vaak een rondje fietsen, zodat Mirthe op haar grote fiets kan oefenen (nog 17 nachtjes slapen totdat ze op die fiets naar school mag.) De laatste tijd gaan we een heel eind langs de vaart, totdat we bij de Friese paarden komen. Dat zijn drie bejaarde paarden, waarvan eentje heet Hinke. Volgens Mirthe is Hinke het kind en de andere twee zijn dan natuurlijk Mama en Papa.

Ik vind het prachtig, dat fietsen langs het water, door de weilanden, en aan het eind die paarden. Op zulke dagen ben ik wel superblij dat we de beslissing hadden gemaakt om te verhuizen.

(Hinke is een beetje mijn hulp-in-de-huishouding geworden, als worteltje voor paardje-Mirthe en paardje-Anna: "Ruimen jullie even heel snel de verkleedkleertjes/Playmobil/stoepkrijt/tekenspullen op? Dan hebben we misschien nog even tijd om bij Hinke te gaan kijken....")

MIrthe en Hinke

Andere paarden, minder leuk omdat we niet van dichtbij kunnen kijken, maar zeker niet minder mooi. We blijven hier ook best lang kijken, en dan zeggen we welk paard we het mooiste vinden, of welk paard we zijn -- dan op de weg naar huis zitten we dan op die paarden, en doen we heel veel hinnikken en galloperen. Mijn dorpsgenoten zullen mij gek vinden, maar Mirthe en Anna vinden het prachtig.

Memories Monday

Mirthe, Anna and I are playing Barbies up in my room, on the big bed, this last afternoon of Spring Break. It's rainy and cold outside and my room gets the best light on days like this. It's cozy up there and because we ran errands all morning, we don't have to go back out for the rest of the day. I briefly consider getting back into pajamas, but decide against it, 'cause you never know when Playground Jannie (Mirthe's new best friend) will stop by. Playground Jannie is four and a giggler. I'm sure she would find pyjamas at 3 PM highly amusing.

I'm not really playing Barbies, just pretending to as I keep sorting through the baskets and baskets full of stuff I fished out of the girls' room this past weekend. We're spring cleaning, or I am at least. And as usual, whenever something gets cleaned up or sorted out, it instantly becomes the most loved toy of all time. That's what happened with the Barbs, as we call them here. They got bumped up from a medium to a big container in the Trofast chest, and since then they've been living it up. Today it's their teacher's birthday, so they all have to get super dressed up and scrounge around for presents, which invariably end up being a pair of shoes in a Barbie handbag. The only role I play in this elaborate (for a five year old and a three year old, yes, elaborate) storyline is that of hairdresser and, at the very end, teacher (who sleeps while the Barbs are getting ready. Oh, if only it were really so...)

So I'm struggling with the super long hair of this one Barb, hair that was once blond and silky and down to her ankles but has now frizzed into an afro the size of a dinner plate. And a little voice inside of me said:

"Dude, you are the mama now. Just cut the freakin' hair off already."

And another little voice (the voice of my own five year old self) said:

"NO! Mustn't cut the HAIR! You will be SO in trou-ou-ou-ble..."

Because as far as I can remember, I was the kind of kid that didn't cut off a doll's hair, or draw lipstick on them with ballpoint pen, or switch heads when the hands and feet had been all chewed up and the Barb in question was deemed no longer good -- all things that my own kids have done.

And that's why I had to sneak off the bathroom (and lock the door, I am NOT kidding you) before I could pick up the nail scissors and hack through her hair. The afro fell on the floor and I just stood there, Barb in one hand, scissors in the other. Waiting for the trouble...

...which never came, because I'm the mama now.




All italics courtesy of Mirthe.