Nee, geen teken van leven van Norrie.
En ja, mijn schoonvader is uit het ziekenhuis -- wel met de mededeling dat hij ws een vorm van galblaaskanker heeft.
Dat we hier thuis nog niet in de kerststemming zijn, is te begrijpen. De kerstboom staat en alle knutseltjes zijn uitgestald en het ruikt heerlijk naar mandarijnen en kruidnagels, maar de sfeer wil nog niet komen.
Sinds een kleine maand doe ik vrijwilligerswerk bij het streekmuseum, hier in het dorp. Elke dinsdag, van 9.00 tot 15.00. De meiden blijven over en ik heb even een dag helemaal voor mezelf, met verplichtingen, heerlijk! Ik voel mijn hersens langzaam aan tot leven komen, alsof ze aan het ontwaken zijn. Ik doe een beetje van alles, PR maar ook de zalen stofzuigen of een doekje over de stoelen halen. Twee keer per dag hebben we koffie met z'n allen. Opeens heb ik collega's, iets wat ik al jaren mis.
En op die dinsdag is er altijd een moment voor mezelf, om even helemaal niks te doen. Zoals afgelopen dinsdag, toen ik de kleding van de nieuwe tentoonstelling (over de strenge winters van toen) ging fotograferen. Al dat heerlijke gebreide goed -- truien en sokken en wanten en mutsen -- buiten was het zo koud en binnen het museum zo heerlijk warm en stil. Ik kon wel duizend foto's maken, even alles van me afzetten en niet denken aan poezen die zoek zijn en dierbaren die ziek zijn -- gewoon Susan en al die heerlijke breiseltjes.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten