Vanmiddag, rond 13.00. Zo warm en klef dat we besluiten de bus te nemen, naar huis, na het boodschappen doen. Anna ligt bijna te slapen in haar buggy en ik probeer haar wakker te houden, zodat ze thuis nog een broodje kan eten en DAN pas in haar eigen bedje gaat slapen, zoals het hoort, lekker twee of drie uurtjes. En niet een kwartier in de buggy, en dat dan als een officieel dutje beschouwen.

Mirthe, mijn zomerskindje, springt en danst en heeft helemaal geen last van de warmte. Totdat ze valt, hard, op haar knie die net dicht was van de vorige verwonding -- en dus weer gaat bloeden. Een klein beetje. Hier moet Mirthe om huilen, en om een pleister vragen, zeventien keer per minuut, ook al heb ik uitgelegd dat ik geen pleister bij me heb en dat we zo thuis zijn en als het nog heel erg bloedt dan mag ze toch een pleister.

De bus komt pas over tien minuten en Mirthe blijft sniffelen. En om een pleister vragen. Zo een meet een bij erop. Of misschien een met een poes. Of een walvis. Of misschien... Ze valt stil, want een oudere dame steekt de drukke weg over en loopt richting de bushalte. Het is zo'n heerlijk ouderwetse Oma type, met een nette broekpak aan, een enorme tas, aparte bril en mooie lachende ogen. Mirthe staat op zodat die mevrouw kan zitten. We praten een beetje over het warme weer, het ontbreken van een briesje, wat verlichting van alles wat warm en klef is. Mirthe komt naast me zitten, er is net genoeg ruimte tussen mij en de mevrouw. Ze laat Mevrouw haar nieuwe wond zien.

"Kijk, ik heb heel veel bloed," zegt ze, vol trots. Het zijn er drie druppeltjes, elk ongeveer zo groot als een korreltje zout.

Mevrouw zegt dat het wel meevalt, gelukkig. Het kon erger.

"Ja, dat is waar, maar ik krijg toch een pleister als we thuis zijn." Ze kijkt me vragend aan. Ik zeg dat we nog moeten kijken, als we thuis zijn. Ik zit even te denken of we uberhaupt pleisters in huis hebben.

"Nou, dan bof je," zegt Mevrouw, een beetje afwezig. Mirthe kijkt haar aan, studeert haar gezicht met alle rimpels en een paar haartjes op haar kin. Ik denk, "Alsjeblieft alsjeblieft alsjeblieft niks over die haartjes zeggen, Mirthe, alsje-alsje-alsjeblieft."

"Waar woont u?" vraagt ze aan Mevrouw.

Die kijkt haar verbaasd aan. "Nou, daar verderop, eerst langs die huizen en dan rechtsaf."

Mirthe laat dit even bezinken. Dan laat ze alweer haar bebloedde knie zien. "Ik moet wel een pleister hebben, anders spuit er misschien gewoon heel veel bloed op uw broek."

De ogen van Mevrouw worden groter. Ze lacht, een mooie lach. "Nou dat hoop ik niet!"

Op dat moment komt de bus (EINDELIJK) aan. Mirthe springt op, ons buskaartje in haar hand. Ze doet haar ik-ben-zo-blij dansje want het is de paarse bus, en dat is haar lievelingsbus, want paars is zo mooi. Opeens kijkt ze naar mij, en dan naar Mevrouw, en met een groot gebaar zegt ze, "GAAT U MAAR EERST."

De mevrouw lacht naar haar en zegt, "Nou geweldig. Dank je wel, kind."

Later in de bus leunt Mirthe tegen me aan. Ze is ook een beetje moe, en het is zo warm. Zachtjes zegt ze, "Ik heb U gezegd tegen die oude mevrouw, Mam. Goed he?"

Heel goed, lieve kleine moeilijke ik-kan-je-wel-duizend-keer-per-dag-achter-het-behang-plakken Mirthe. Ik ben zo trots op je. Je doet het heel goed!